31/5/12

Κώστας Βαξεβάνης: Οι τράπεζες και ο νέος καπιταλισμός

Στα παλιά, καλά γουέστερν, οι ληστείες στις τράπεζες στηρίζονταν στη βία και όχι τόσο στην εξυπνάδα. Τρεις καουμπόηδες με μαντήλια στο πρόσωπο, έμπαιναν στην τράπεζα, σήκωναν το χρήμα κι έφευγαν γρήγορα για να πιουν τα ποτά τους σε κάποιο διπλανό σαλούν, αφήνοντας τον τραπεζίτη σε απόγνωση. Αυτά στον κινηματογράφο. Στην πραγματικότητα, κανένας τραπεζίτης δεν ήταν ποτέ σε απόγνωση, ούτε και είναι, παρά μόνο αν δεν κερδίζει όσα θέλει.
Ως τη δεκαετία του ’70 ο καπιταλισμός λειτουργούσε με έναν απλό τρόπο. Όποιος έβγαζε κάποιο κέρδος από τη δουλειά του, το κατέθετε στις τράπεζες. Οι τράπεζες χρησιμοποιούσαν αυτό το κέρδος για να κάνουν τις δικές τους επενδύσεις .Χρηματοδοτούσαν αυτή την αλυσίδα του καπιταλισμού, κέρδος-επένδυση, φτιάχνοντας ένα κύκλο επενδυτικό, αλλά περισσότερο ένα όνειρο. Το όνειρο της συνεχούς ευημερίας.
Στο όνειρο αυτό οι τράπεζες ήταν ο εγγυητής. Ξαφνικά, όμως, ο καπιταλισμός έπαψε να είναι παραγωγικός. Να επενδύει, δηλαδή, σε αυτή την αλυσίδα «εργασίας», περιμένοντας να καταθέσει τα χρήματά του όποιος κερδίζει και στη συνέχεια να δανειοδοτηθεί από τα κέρδη για να επανεπενδύσει. Οι τράπεζες άρχισαν να γίνονται γραφεία στοιχημάτων. Μπορούσες, αντί να επενδύσεις στη δουλειά σου για να βγάλεις κέρδος, να επενδύσεις σ’ ένα τραπεζικό προϊόν με μεγαλύτερη απόδοση. Το τραπεζικό προϊόν μπορούσε να είναι ένα ασφάλιστρο κάποιου άλλου προϊόντος ή ακόμη κι ένα κανονικό στοίχημα για το πώς θα κινηθεί η οικονομία μιας χώρας.
Έτσι δημιουργήθηκαν τα τοξικά προϊόντα που έριξαν στον γκρεμό την παγκόσμια οικονομία. Ο καπιταλισμός έγινε χρηματοπιστωτικός. Το παγκόσμιο χρήμα ήταν μια φούσκα που εγγράφονταν απλώς στα ταμπλό των χρηματιστηρίων. Η πολιτική έπαψε να ορίζει πώς θα κινηθεί η οικονομία κι έγινε το ανάποδο. Η οικονομία καθόριζε πώς θα κινούνταν η πολιτική μέσα από μια οικονομική ελίτ που ανέλαβε να βάλει τις χώρες στη μέγγενη των νόμων της αγοράς. Αν ακούσετε τον κύριο Παπαδήμο ή τον κύριο Παπακωνσταντίνου να μιλάνε, θα καταλάβετε.
Σε αυτήν τη λειτουργία των τραπεζών καθοριστικό ρόλο παίζουν τα δάνεια. Το χρέος δημιουργεί κέρδος για τις τράπεζες. Για να κερδίσουν, λοιπόν, έδωσαν δάνεια. Πολλά δάνεια, ακόμη και για τη φαγούρα. Και δημιούργησαν ανάγκες. Καταναλωτικές ανάγκες. Δάνειζαν για να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Όταν ο κύριος Παπαδήμος λέει πως «η χώρα ζούσε με δανεικά», αποκρύπτει πως ο ίδιος, ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έδωσε εντολή για την απελευθέρωση των κάθε είδους δανείων.
Όλα αυτά τα χρόνια οι τράπεζες δανείζουν. Γιατί, λοιπόν, δεν έχουν χρήματα; Γιατί κλέβουν. Γιατί οι μεγαλομέτοχοί τους χρησιμοποιούν την τράπεζα όπως το έκανε ο Κοσκωτάς, αλλά σε γιγαντιαία κλίμακα. Δανείζουν στον καταναλωτή, αλλά δανείζουν με ευνοϊκούς όρους σε offshore εταιρείες πίσω από τις οποίες είναι οι ίδιοι. Στη συνέχεια οι εταιρείες εμφανίζονται να μην μπορούν να πληρώσουν τα χρέη και τότε αυτά διαγράφονται. Επίσης, χρησιμοποιούν τις τράπεζες για να κερδίσουν κάποιες άλλες εταιρείες τους. Μια εταιρεία τους πουλάει ένα ακίνητο και το αγοράζει η τράπεζα σε τιμή πενταπλάσια από την πραγματική. Οι τράπεζες, επίσης, χρηματοδοτούν επιχειρήσεις όπου οι εγγυήσεις δεν είναι πραγματικές. Ένα κανάλι, για παράδειγμα, εμφανίζεται να έχει αξία 100 εκατομμύρια. Η άυλη περιουσία του όμως (ταινίες, αρχείο κ.λπ.) εκτιμάται από ορκωτούς λογιστές (αυτήν τη μεγάλη αμαρτία που καλύπτει όλα τα ελληνικά σκάνδαλα) 400 εκατομμύρια. Έτσι το κανάλι ξαφνικά μπορεί να πάρει δάνειο 400 εκατομμύρια. Και μετά να κλείσει.
Όταν έρθει η ώρα να κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, κινούν εικονικό χρήμα. Δηλαδή δανειοδοτούν μια εταιρεία, η οποία εμφανίζεται μετά να συμμετέχει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας. Ψεύτικη αύξηση με ψεύτικο χρήμα. Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών δεν χάνουν. Ίσως να έχουν πάρει κι ένα μεγάλο δωράκι γι αυτό που κάνουν. Χάνουν όμως οι μικρομέτοχοι που δεν συμμετέχουν στο παιχνίδι. Και οι τράπεζες.
Και τότε έρχεται το κράτος και λέει πως αν δεν ενισχυθούν οι τράπεζες από το ίδιο, θα καταρρεύσουν. Και τότε θα χάσουν τα λεφτά τους οι καταθέτες. Οι πάντες αρχίζουν ν’ ανησυχούν. Ακόμη και αυτοί που δεν είναι καταθέτες, μια που έχουν το όνειρο να γίνουν. Κι έτσι το κράτος επιδοτεί τις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν. Δεν μένει παρά όλοι να χειροκροτήσουν.
Η Blackrock, η οποία ανέλαβε να ελέγξει τις ελληνικές τράπεζες, αυτός ο κολοσσός που συνδέεται μετοχικά με την Goldman Sachs, είναι ένα εργαλείο των τραπεζών. Ορίζει πώς θα μοιράσουν το χρήμα μεταξύ τους και όχι πώς θα το γλιτώσει ο Έλληνας φορολογούμενος. Ποιες τράπεζες θα πεταχτούν έξω, δηλαδή, στην αναδιανομή της πίτας.
Το ελληνικό κράτος έχει ήδη δώσει στις τράπεζες 18 δισ. (άλλα 70 είχε δώσει τα προηγούμενα χρόνια), χωρίς να βάλει κανέναν όρο για τη λειτουργία τους. Χωρίς να έχει κανέναν λόγο στις αποφάσεις ή στο πώς θα χρηματοδοτηθεί η αγορά. Στο τέλος της χρονιά οι τράπεζες θα ανακοινώσουν πως έριξαν στην αγορά 7 δισ. σε δάνεια. Μόνο που δεν θα τα έχει πάρει κανένας επιχειρηματίας, αλλά κάποιες εταιρείες με εξωτικά ονόματα και πάλι. Κανένα δάνειο δεν θα κουρευτεί ως αντάλλαγμα, καμιά χρηματοδότηση δεν θα υπάρξει για την ανάπτυξη. Οι τράπεζες θα συνεχίσουν να ληστεύουν, αλλά στο μυαλό μας η ληστεία της τράπεζας θα είναι αυτό που βλέπαμε στα παλιά γουέστερν. Η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζιτών, και όχι των τραπεζών, θα έχει πετύχει.
Πηγή: www.lifo.gr

28/5/12

Ο Νίγηρας, η Λαγκάρντ και η προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας


“Σκέπτομαι περισσότερο τα μικρά παιδιά σε ένα σχολείο σε ένα μικρό χωριό στο Νίγηρα, που έχουν δάσκαλο μόνο δύο ώρες την ημέρα, και μοιράζονται τρία από αυτά την ίδια καρέκλα και είναι πολύ πρόθυμα να μάθουν γράμματα. Τους έχω στο μυαλό μου όλη την ώρα. Πιστεύω ότι αυτοί χρειάζονται ακόμη περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα”

Τάδε έφη  κ. Λανγκάρντ. Τι τρέχει όμως με το Νίγηρα;
Είναι από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη στην υποσαχάρια Αφρική. Ιστορικά, ο Νίγηρας,  τέθηκε υπό γαλλικό ζυγό στα τέλη της δεκαετίας του 1890. Μετά από 70 χρόνια αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης  απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1960.  Η πρόοδος της χώρας παρεμποδίστηκε από την πολιτική αστάθεια και μία ξηρασία που διήρκησε 5 ολόκληρα χρόνια, καταστρέφοντας ολοσχερώς τις καλλιέργειας και προκαλώντας το θάνατο των ζώων. Ο Νίγηρας έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού παγκοσμίως, το σύστημα υγείας της χώρας παρέχει τα απολύτως βασικά, ενώ οι ασθένειες βρίσκονται σε έξαρση.
Ο Νίγηρας απαγόρεψε το δουλεμπόριο το 2003, μία πρακτική που εφαρμοζόταν για αιώνες.Διάφορες οργανώσεις, όμως, που αντιτίθενται στο δουλεμπόριο, ισχυρίζονται πως χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν υποδουλωμένοι (δείτε το http://exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2004-2005/104-2010-04-10-16-25-08)

Λόγω των συχνών ξηρασιών, ο πληθυσμός του Νίγηρα έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές από την πείνα. Όμως η χώρα έχει ιδιαίτερη σημασία και αυτό γιατί το βασικό εξαγωγικό προϊόν της είναι το ουράνιο. Θυμηθήκαμε λοιπόν ένα παλιό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας (Σάββατο 5 Ιουνίου 2010) το οποίο αναδημοσιεύουμε:
“Μέσα σε σαράντα χρόνια η AREVA εταιρεία-«σωτήρας» του Νίγηρα, χρησιμοποίησε 270 δισ. λίτρα νερού για την εξόρυξη ουρανίου, μολύνοντας και αποστραγγίζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα, που θα χρειαστεί εκατομμύρια χρόνια για να επανέλθει.

25/5/12

Ολομέλεια ΣτΕ: Καταρρέει η διακοπή ρεύματος λόγω χαρατσιού

 

















Δεν αντίκειται στο Σύνταγμα και στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) το λεγόμενο «χαράτσι» της ΔΕΗ, έκρινε, κατά πλειοψηφία, με απόφασή της (1972/2012) η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ).
Με την ίδια απόφαση η Ολομέλεια του ΣτΕ ακυρώνει τη σχετική απόφαση του αναπληρωτή  υπουργού Οικονομικών 1211/2011 κατά το μέρος που προβλέπει ότι θα διακόπτεται η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε όποιον δεν καταβάλλει το Εκτατο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ). Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η διακοπή αυτή είναι αντίθετη προς το Σύνταγμα.

Πιο συγκεκριμένα, στην πολυσέλιδη απόφασή της (67 σελίδες) η Ολομέλεια του ΣτΕ κρίνει ότι το ειδικό τέλος αποτελεί φόρο προσωρινού χαρακτήρα (διετή) που στηρίζεται σε γενικά και αντικειμενικά κριτήρια, όπως εμβαδόν, τιμή ζώνης κ.λπ. Σύμφωνα με την άποψη της πλειοψηφίας των μελών της Ολομέλειας του ΣτΕ, το επίμαχο τέλος δεν παραβιάζει τις συνταγματικές διατάξεις (που προστατεύουν την ιδιοκτησία, την αναλογικότητα, την ισότητα, την κατανομή φορολογικών βαρών κ.λπ.) ούτε την ΕΣΔΑ, αποτελώντας συνταγματικά ανεκτό περιορισμό της περιουσίας υπό τις δεδομένες συνθήκες.
Και αυτό επειδή - σύμφωνα με την απόφαση - το μέτρο ελήφθη για την αντιμετώπιση επείγουσας ανάγκης σοβαρού δημόσιου συμφέροντος και προκειμένου να καλυφθεί άμεσα πρόσθετο δημοσιονομικό έλλειμμα σε περιβάλλον οικονομικής ύφεσης, ενώ ταυτόχρονα έχει προσωρινό μόνο
χαρακτήρα και δεν μπορεί να καταστήσει δημευτικό.

Ακόμη, η πλειοψηφία δέχθηκε ότι ναι μεν το επίδικο τέλος προστιθέμενο σε άλλα φορολογικά μέτρα συνεπάγεται αυξημένη επιβάρυνση των πολιτών, όμως το γεγονός αυτό δεν το καθιστά μη ανεκτό περιορισμό της περιουσίας ενόψει των σοβαρών και επειγόντων δημοσιονομικών λόγων για τους οποίους επιβλήθηκε.
Αντίθετα, η μειοψηφία υποστήριξε ότι το μέτρο είναι αντίθετο σε συνταγματικές διατάξεις και στην ΕΣΔΑ και δεν λαμβάνει υπόψη του τη φοροδοτική ικανότητα του κάθε πολίτη. Σύμφωνα με την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, αντισυνταγματική είναι η δυνατότητα διακοπής ρεύματος που προβλέπεται και στο άρθρο 53 του Ν. 4021/2011 για όποιον δεν καταβάλλει το τέλος.
Το ΣτΕ κρίνει ότι αποτελεί συνταγματικώς ανεπίτρεπτη επέμβαση στη συμβατική σχέση μεταξύ του καταναλωτή και του προμηθευτή ηλεκτρικού ρεύματος και προσβολή του δικαιώματος του πρώτου για ελεύθερη απόλαυση των απορρεόντων από τη σχετική σύμβαση προμήθειας δικαιωμάτων του. Ακόμη, η Ολομέλεια του ΣτΕ δέχθηκε ότι με την κύρωση της διακοπής του ρεύματος σε φορολογούμενο, επειδή δεν είναι συνεπής με φορολογικές υποχρεώσεις άσχετες προς τις απορρέουσες από τη σύμβαση παροχής ρεύματος υποχρεώσεις του, παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας, διότι πρόκειται περί μέτρου το οποίο οδηγεί σε αναίρεση της καθολικότητας της
παροχής υπηρεσιών κοινωφελούς δικτύου και εξυπηρετήσεως για λόγο ο οποίος δεν είναι συναφής με την παροχή της εν λόγω υπηρεσίας. Σημειώνεται ότι η πλειοψηφία των μελών της Ολομέλειας έθεσε και ζήτημα παραβίασης όχι μόνο της οικονομικής ελευθερίας αλλά και της συνταγματικής προστασίας της ανθρώπινης αξίας, γιατί η διακοπή συνεπάγεται στέρηση αγαθού ζωτικής σημασίας για την αξιοπρεπή διαβίωση.
Αντίθετα, η μειοψηφία υποστήριξε ότι είναι συνταγματική η διακοπή ρεύματος λόγω του εθνικού συμφέροντος σκοπού της άμεσης αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος και επειδή προβλέπεται στη νομοθεσία και σε άλλες περιπτώσεις.

22/5/12

49 χρόνια από τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη


Σαν σήμερα, πριν από 49 χρόνια το πιο διάσημο τρίκυκλο εισέβαλε στη σκηνή της ελληνικής ιστορίας.


Ήταν το τρίκυκλο στο οποίο επέβαιναν οι δολοφόνοι του Γρηγόρη Λαμπράκη, βουλευτή της ΕΔΑ. Βαλκανιονίκης, υφηγητής Ιατρικής και αγωνιστής της αριστεράς και της ειρήνης ο Λαμπράκης χτυπήθηκε θανάσιμα από τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη στις 22 Μάη 1963,
οι οποίοι προχώρησαν στο φονικό τους έργο έχοντας της κάλυψη της «αντισυγκέντρωσης» παρακρατικών έξω απ τη συνάντηση των «Φίλων της ειρήνης» στη Θεσσαλονίκη. Ο έτερος
βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς γλίτωσε από τύχη για να δολοφονηθεί λίγα χρόνια
αργότερα επί Χούντας μετά από φρικτά βασανιστήρια. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης πέθανε λίγες μέρες μετά στις 27 Μαΐου.

Το τρίκυκλο που επέβαινε ο Γκοτζαμάνης δεν σταμάτησε εκεί την πορεία του. Ήταν μόλις η πρώτη πράξη ενός δράματος που οδήγησε στο πραξικόπημα του Απρίλη και στην επταετία. Η επίσημη λήξη του Εμφυλίου πολέμου σήμανε την έναρξη ενός νέου γύρου «χαμηλής έντασης» με φυλακίσεις, εξορίες και εκτελέσεις κομμουνιστών, αριστερών αλλά και δημοκρατών. Αυτή η πορεία σηματοδοτήθηκε από μια σταδιακή αυτονόμηση τμημάτων του στρατού που μαζί με το παρακράτος και με την εμφανή (το λιγότερο) ανοχή του κράτους ανέλαβαν το εκπονήσουν το δικό τους σχέδιο αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η φανερή απροθυμία και εν συνεχεία αδυναμία του αστικού πολιτικού κόσμου να θέσει υπό έλεγχο αυτές τις μερίδες οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην 21 η Απριλίου.

Μισόν αιώνα αργότερα, μαθαίνουμε πως η μισή Αστυνομία στις εκλογές ψήφισε Χρυσή Αυγή (τα ποσοστά της στα «ειδικά σώματα» θα έκαναν τον Τσαουσέσκου να κοκκινίσει από ντροπή). Η συνεργασία αστυνομίας και χρυσαυγιτών έχει γίνει πια κοινό μυστικό, ενώ τη μέρα των φοιτητικών εκλογών άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ εισέβαλαν στην ΑΣΟΕΕ χτυπώντας αδιάκριτα φοιτητές και φοιτήτριες, ενώ οι ανώτεροί τους τους φώναζαν απ' τον ασύρματο να γυρίσουν πίσω. Παράλληλα, η ασυλία που απολαμβάνουν οι νεοναζί απ τον κρατικό μηχανισμό, παρά την απροκάλυπτα εγκληματική τους δράση είναι πρωτοφανής για τα δεδομένα δημοκρατικού κράτους. Μερίδα, μάλιστα, των ΜΜΕ αποφάσισε να «ξεπλύνει»
την Χρυσή Αυγή καλώντας χρυσαυγίτες σε «ψυχαγωγικές» εκπομπές και καλαμπουρίζοντας μαζί τους (αν σκέφτεστε κάτι γλοιώδες, ακροδεξιό που μιλάει ακατάληπτα είστε μέσα).

Περνώντας στις «ευρωπαϊκές» δυνάμεις η ΝΔ με τις τελευταίες μεταγραφές της κάνει την έκφραση «κεντροδεξιά» να μοιάζει με το συντομότερο πολιτικό ανέκδοτο της χρονιάς. Η αντι-κομμουνιστική αντι-αριστερή προπαγάνδα στα καθεστωτικά ΜΜΕ παίρνει διαστάσεις
υστερίας και ενίοτε καταλήγει και στη φαιδρότητα.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται τις τελευταίες ημέρες έχει τρία αλληλοκαλυπτόμενα και
αντιφατικά χαρακτηριστικά: Είναι αστεία, γιατί αν μη τι άλλο ο πανικός του αστισμού και η ανικανότητα του προσωπικού του γεννά εικόνες γέλιου στα δελτία των 20.00. Είναι επικίνδυνη, γιατί η ανοχή του κράτους στο παρακράτος και η αυτονόμηση του τελευταίου παίρνουν διαστάσεις που πρέπει να ανατρέξουμε στην περίοδο πριν το 1967 για να βρούμε ανάλογη. Είναι όμως και ελπιδοφόρα, γιατί πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η Αριστερά δεν είναι στη γωνία, αλλά στο προσκήνιο.

Από αυτήν την επέτειο, λοιπόν, ας μην κρατήσουμε το φόβο. Ας κρατήσουμε την ελπίδα που γεννά το παράδειγμα ενός ανθρώπου που στα χρόνια της Κατοχής συμμετείχε σε
αθλητικούς αγώνες για να δίνει τα λεφτά στα λαϊκά συσσίτια।

Πηγή: left.gr

20/5/12

Πιτσιρίκος - Ορθός λόγος


Σύμφωνα με τη Νέα Δημοκρατία, το νέο ΠΑΣΟΚ και όλο το δεξιό συνονθύλευμα, η Αριστερά -που δεν κυβέρνησε ποτέ- κατάστρεψε τη χώρα, την οδήγησε στη χρεοκοπία και ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα εξαφανίσει την Ελλάδα από τον πλανήτη. Ο ορθός λόγος γεννήθηκε στην Ελλάδα αλλά είναι ολοφάνερο πως κάποιοι τον χρησιμοποιούν μόνο όταν τους συμφέρει.

Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιοι να περιμένουν να τους πάρεις στα σοβαρά, όταν υποστηρίζουν πως για τη χρεοκοπία της χώρας ευθύνεται η Αριστερά που δεν κυβέρνησε ποτέ και όχι οι ίδιοι που κυβέρνησαν επί δεκαετίες.

Και καλά, τους πολιτικούς μπορώ να τους καταλάβω· βλέπουν απέναντί τους το δικαστήριο και τη φυλακή, έχουν πανικοβληθεί και κάνουν ό,τι μπορούν για να εξαπατήσουν τους πολίτες για μια ακόμα φορά και να διασωθούν. Τους αρθρογράφους, όμως, που με λύσσα υποστηρίζουν πως η Αριστερά -που δεν κυβέρνησε ποτέ- ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας και πιθανή νίκη της στις εκλογές θα αποτελέσει εθνική καταστροφή δεν μπορώ να τους καταλάβω. Ιδιαίτερα, όταν αυτοί οι αρθρογράφοι επικαλούνται διαρκώς -στα κείμενά τους- τον ορθολογισμό και κατηγορούν τους άλλους για ανορθολογισμό. Βέβαια, δεν αποκλείεται αυτοί οι αρθρογράφοι να είναι εξαγορασμένοι και να κινδυνεύουν και αυτοί να βρεθούν στο δικαστήριο και στη φυλακή.

Αλήθεια, τι γίνεται με εκείνες τις λίστες δημοσιογράφων που ήταν στο payroll; (Σύντομα θα λυθούν πολλές απορίες που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια। Γιατί τα πράγματα, συνήθως, είναι απλά. Πολύ απλά.)

11/5/12

1ο Φεστιβάλ Φωτογραφίας Μεσολογγίου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Η Φωτογραφική Λέσχη Μεσολογγίου και το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου στα πλαίσιατου "1ου Φεστιβάλ Φωτογραφίας" που θα πραγματοποιηθεί από 1 έως 10 Ιουνίου, σας προσκαλούν στην συνέντευξη τύπου που θα δοθεί προς τους εκπροσώπους των Τοπικών Μέσων Ενημέρωσης, την Παρασκευή 11 Μαΐου 2012 στις 8 το βράδυ, στην συνεδριακή αίθουσα του ξενοδοχείου ΘΕΟΞΕΝΙΑ (λιμάνι). Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.

 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

10/5/12

Το φάντασμα του Τσίπρα, του Κώστα Βαξεβάνη


Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη. Δεν είναι το φάντασμα που περιγράφεται στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Είναι το φάντασμα του Τσίπρα. Για όσους δεν καταλάβατε ακόμη, η Ευρώπη ολόκληρη- η Ελλάδα σίγουρα- κινδυνεύει από την πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έφτιαξαν με επιμέλεια τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις της Ελλάδας πάει κατά διαόλου. Η χώρα δεν θα είναι η ίδια. Το τιμόνι της δεν θα είναι στα στιβαρά χέρια της Τόνιας Αντωνίου, της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του καπετάνιου του Τιτανικού Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η καρέκλα της εξουσίας δεν θα τρίζει πια, κάτω από το πολιτικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου και ο Άκης δεν μπορεί πια να βοηθήσει γιατί είναι φυλακή. Η ευρωπαϊκή προοπτική του Σαμαρά που ατένιζε την Ευρώπη στα προεκλογικά σποτ από τα παράθυρα της Αγιά Σοφιάς απειλείται να ακυρωθεί. Ο δε Καραμανλής, δεν θα μπορεί να αρθρώσει στο μέλλον ούτε τις 15 λέξεις που είπε μέσα σε 3 χρόνια. Ακέραιοι άνθρωποι όπως ο Παυλίδης, ο Μπασιάκος, ο Δούκας, κάτι κουμπάροι μετά του Παναγιώτη Ψωμιάδη, δεν θα μπορούν πια να προσφέρουν. Όλα θα παραδοθούν στο χάος.Ποιο είναι το χάος; Φαντάζομαι οι άνθρωποι θα έχουν μισθούς πείνας, οι συντάξεις δεν θα υπάρχουν, οι νέοι θα είναι άνεργοι, οι τράπεζες θα παίρνουν τα σπίτια, δεν θα υπάρχει όραμα και προοπτική, η χώρα θα καταρρεύσει.Ας σοβαρευτούμε λοιπόν τώρα. Το χάος είναι εδώ. Τρία χρόνια τώρα. Με τα μνημόνια και τις πολιτικές που εφαρμόζουν. Μπροστά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο χάος. Σε λίγο θα βγάλουμε τα κονσερβοκούτια (αυτά που δεν έβγαλαν οι κομμουνιστές της ψυχροπολεμικής προπαγάνδας) και θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για να μοιράσουμε τα λίγα που έχουν απομείνει. Τα μνημόνια ρίχνουν την χώρα στην ύφεση και στη συνέχεια η ύφεση χρησιμοποιείται για να παρθούν άλλα μέτρα. Γιατί το κάνουν αφού δεν βγάζει πουθενά; Δεν γίνεται αλλιώς θα πουν οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές».Θέλω να δείξουν τα πρακτικά ενός μόνο υπουργικού συμβουλίου στο οποίο πραγματικά εξέτασαν μια άλλη πρόταση για την Οικονομία εκτός από την Τρόικα και τα επιχειρήματα με τα οποία την απέρριψαν ως μη πραγματοποιήσιμη. Μία μόνο. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξέτασαν ποτέ καμιά άλλη πρόταση. Μας έβαλαν στο ΔΝΤ γιατί έτσι ήθελαν.Υποστήριξαν με κάθε τρόπο, πως αυτό είναι το καλύτερο για την Ελλάδα και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Ν, όμως που στις πρώτες τους μετεκλογικές δηλώσεις Σαμαράς και Βενιζέλος, για να αποφύγουν τον «σκόπελο Τσίπρα» υποστήριξαν πως πρέπει να κάνουμε επαναδιαπραγμάτευση. Μια επαναδιαπραγμάτευση που πριν από τη απειλή των εκλογικών αποτελεσμάτων, υποστήριζαν πως δεν μπορεί να γίνει.Ουρλιάζουν στα κανάλια πως απειλούνται οι Τράπεζες και η ρευστότητα. Πως ο Στρατούλης θα εθνικοποιήσει τις καταθέσεις .Ποιά ρευστότητα και αποθεματικά των Τραπεζών; Ποτέ δεν υπήρξαν. Οι Τράπεζες χωρίς κανένα θεσμικό έλεγχο, έπαιρναν τις καταθέσεις των καταθετών, (αυτές που θα πάρει ο Στρατούλης) και με αυτές έδιναν δάνεια στους ανθρώπους τους και σε δικές τους Offshore εταιρείες, οι οποίες μετά εμφανίζονταν να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας. Δεκάρα τσακιστή δεν έβαλαν ποτέ. Καταχράστηκαν χωρίς έλεγχο τις καταθέσεις του κόσμου.Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω υπέρ του Τσίπρα, του Κουβέλη ή του Καμμένου. Απλώς θεωρώ κατάντια για την Δημοκρατία να γυρνάμε στην δεκαετία του 50,όταν ο φόβος μην μας πάρουν οι κομμουνιστές τις περιουσίες και τις γυναίκες μας, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το παρακράτος και να γίνουν οι άνθρωποι υποχείρια. Αυτή η «Δημοκρατία» των εκβιασμών, δημιούργησε το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τους «εθνικούς» κλέφτες. Αυτές οι τεχνητές απειλές δημιούργησαν την Ελλάδα της υποτέλειας, της Ψωροκώσταινας και τελικώς της αναξιοπρέπειας.Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί και πώς, να κυβερνήσει, αλλά ξέρω καλά, όπως όλη η χώρα ποιοι μας κυβέρνησαν και πώς. Κυβέρνησε ο Άκης, ο Τσουκάτος, ο Ρουσόπουλος με τις ευλογίες του Εφραίμ και το απολυτήριο εξαταξίου Γυμνασίου και δεν μπορεί ο Τσίπρας ή ο Παπαδημούλης; Φοβόμαστε μήπως μας ρίξουν στο χάος; Και το λένε την ίδια ώρα που χάρισαν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς των υποβρυχίων και στη SIEMENS;Να σας το πω χοντρά; Κυβέρνησαν πρωθυπουργοί που έπαιζαν playstation στου Μαξίμου και φόραγαν βραχιολάκια ισορροπίας Power Balance και δεν μπορούν αυτοί που έχουν ένα άλλο προβληματισμό; Μπορούσαν υπουργοί που έκαναν τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, τους εκλογικούς νόμους, τους νόμους που αμνηστεύουν κλέφτες, υπουργοί που ήταν οι ίδιοι κλέφτες και δεν μπορούν άλλοι;Γιατί; Γιατί δεν είναι όσο “ευρωπαϊστές” όσο θέλουν τα κανάλια και τα εκδοτικά συγκροτήματα; Απέναντι στα φαντάσματα που επικαλούνται ως επικίνδυνα, προτιμώ την πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Μπορούσαν όλοι αυτοί τόσα χρόνια και δεν μπορούν οι άλλοι; Ας απαντήσει ο καθένας μόνος του.

8/5/12

ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΔΥΝΑΜΑ ΜΕΣΑ

Τον πρώτο χρόνο μετά τον πόλεμο σκεφτόμουν, καθώς και πολλοί άλλοι, πώς οργανισμοί σαν την «Ένωση Δικαιωμάτων του Άνθρωπου» δεν είχαν καμιά αξία.

Δεν προχωρούσα τόσο μακριά όσο μερικοί πού κατηγορούσαν αυτό τον οργανισμό πώς ήταν ακόμα και βλαβερός, μια και δημιουργούσε αυταπάτες πως με τον τρόπο που ενεργούσε, θα ήταν τάχα δυνατό να ελέγξει κανείς αληθινά την τεράστια εξαθλίωση, που την προκαλεί η λαθεμένη οργάνωση της παραγωγής και που άρα μονάχα η πιο ριζική αναδιοργάνωση τής παραγωγής είναι σε θέση να την εξαφανίσει.

Δεν ήθελα να πάω τόσο μακριά, κι εγώ όμως δεν περίμενα τίποτα απ' αυτό τον πασιφισμό που ξεκινούσε να αγωνιστεί κατά του πολέμου, που είναι απλά και μόνο παρεπόμενο  ορισμένων αίτιων,  χωρίς καμιά προοπτική να αλλάξει κάτι στα αίτια του πολέμου, και με τα πιο αδύναμα μέσα, όπως την άρνηση μεμονωμένων ατόμων να υπηρετήσουν στο στρατό.

Όταν μετά ήρθε ο φασισμός στη Γερμανία, είδαμε να μπαίνουν σε δράση οι μικρές και οι μεγάλες οργανώσεις για την καταπολέμηση τής αδικίας. Δεν προχώρησα τόσο πολύ όσο οι άλλοι, πού δεν έδιναν καμιά προοπτική για πολύν καιρό στις μεγάλες οργανώσεις. Αυτές που κατεύθυνση είχαν την αναδιοργάνωση τής κοινωνίας από τη βάση της.  Κι εγώ όμως έβλεπα την επίμονη και σημαντική ταπεινή δουλειά τέτοιων συχνά περιφρονημένων οργανισμών, σαν την "Ένωση Δικαιωμάτων τού Ανθρώπου», που πραγματικά έσωσαν πολλούς ανθρώπους, που ξεσκέπαζαν με την αδύναμη φωνή τους αδιάκοπα και ακούραστα την αδικία και που έστελναν πολλούς πίσω στον αγώνα. Είδαμε ακόμα πως η αδικία δε μπορεί μονάχα να χτυπηθεί με τον πιο τελειωτικό τρόπο, δηλαδή με τον τρόπο πού ξεριζώνει μαζί και τις αιτίες της, παρά πως πρέπει να πολεμηθεί με  όλους τούς τρόπους, δηλαδή με όλα τα μέσα, ακόμα και τα πιο αδύναμα.

 Γιατί,  χειρότερη απ' την αυταπάτη πως τάχα μπορούν να  απομακρυνθούν οι συνέπειες των αίτιων της περιττής εξαθλίωσης χωρίς να απομακρυνθούν τα ίδια τα αίτια, είναι η αυταπάτη πως αυτά τα αίτια γίνεται να πολεμηθούν χωρίς τις συνέπειες και χωριστά απ' αυτές και παραμελώντας  και τα πιο αδύναμα ακόμα μέσα.

 Είδα πολλούς που η γνώση  των κακών αίτιων, τους εμπόδισε να πολεμήσουν τις κακές συνέπειες.

Μπέρτολτ  Μπρέχτ

3/5/12

Αριστερά του θράσους

Ποια απ' όλες τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ενοχλεί, ταράζει, αναστατώνει τις ευαίσθητες ψυχές του πολιτικού μας κόσμου; Σίγουρα και με μεγάλη διαφορά από τις άλλες η ενωτική-κυβερνητική του πρόταση. Η προσπάθειά του δηλαδή να ξεφύγει από τον κλασικό και διαχρονικό εκλογικό στόχο της ισχυρής Αριστεράς και να αντιπαραθέσει στις προτάσεις διακυβέρνησης των άλλων τη δική του. Με όρους οράματος, αλλά και με όρους ενός στοιχειώδους ρεαλισμού.


Πρόκειται, όπως καταλαβαίνετε, για πρωτοφανές θράσος. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε χωράφια που ανήκουν αναντάμ μπαμπαντάμ σε άλλους. Αμφισβητεί το ελέω κοινωνικού και πολιτικού συστήματος προνόμιο κάποιων να κυβερνούν. Προκαλεί δικαιολογημένη οργή στους πρίγκιπες της πολιτικής, που γεννιούνται για να κυβερνήσουν, σπουδάζουν για να κυβερνήσουν, εκπαιδεύονται -συνήθως στο εξωτερικό- για να κυβερνήσουν. Σπάει ταμπού που τα σεβάστηκαν οι δεκαετίες και οι σοφοί μας πρόγονοι: Κάποιοι προορίζονται για να κυβερνούν αιωνίως και κάποιοι για να φωνάζουν και να αντιπολιτεύονται επίσης αιωνίως. Το μπέρδεμα των ρόλων οδηγεί σε παραμορφώσεις και περιπέτειες. Τελεία.

Το τελευταίο έρχονται να ενισχύσουν και να αναπαραγάγουν και κάποια αριστερά σόγια. Τα οποία εξεγείρονται με τη φαντασιοπληξία του ΣΥΡΙΖΑ, με τις αλλόκοτες κυβερνήσεις που ονειρεύεται, με τους ακροδεξιούς εναγκαλισμούς που δεν αποκλείει. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι συμπλήρωμα του δικομματισμού, λέει η μαμά όλων των επαναστάσεων. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι δώρο στον δικομματισμό, λέει ο μπαμπάς της κυβερνώσας Αριστεράς -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Επί της ουσίας εννοούν: Καθίστε στ' αβγά σας, μην ενοχλείτε το μπαμπούλα, μην ενοχλείτε κι εμάς που την έχουμε αράξει -ή προσπαθούμε να την αράξουμε- σε κείνο το σημείο του συστήματος που μας έχει οριστεί και δοθεί.


Μπορεί λοιπόν να συμπεράνει κανείς ότι ο σχετικός θόρυβος, οι ανοησίες για αριστερο-ακροδεξιά συμμαχία, τα μαθήματα σοβαρότητας, οι τσιρίδες αγανάκτησης, δεν οφείλονται μόνο σε λόγους ψηφοθηρίας. Κάτι βαθύτερο παίζεται: Η ομαλή διαδοχή στη νομή της πολιτικής εξουσίας, το εκ γενετής δικαίωμα στον θρόνο, αμφισβητούνται. Σπάει το ταμπού - εμείς κυβερνάμε, εσείς διαμαρτύρεστε. Η προβλέψιμη Αριστερά εμφανίζεται ως Αριστερά του θράσους, αρνείται να περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία, διεκδικεί την κυβέρνηση ως εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής της.

Καλά θα κάνουν αυτό το νέο δεδομένο να το συνηθίσουν όλοι - και η Αριστερά μαζί...
Καρτερός Θανάσης