1/11/12

«Η ΧΑ πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εγκληματική οργάνωση»

«Εντός ή εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή;». Στο επίκαιρο αυτό ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν τρεις νομικοί, στο πλαίσιο του 2ου κρίση-μου σεμιναρίου που οργάνωσε η Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας. Ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος και οι ποινικολόγοι Νίκος Κωνσταντόπουλος και Δημήτρης Σαραφιανός συμφώνησαν πως, υπό το ισχύον Σύνταγμα, η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου. Αντιθέτως, η λύση βρίσκεται στο οπλοστάσιο του ποινικού κώδικα και στην αντιμετώπισή της ως εγκληματική οργάνωση.


Στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τρίτης τέθηκε μια σειρά κρίσιμων ερωτημάτων, όπως: «θα πρέπει να απαγορευτεί ένα κόμμα όταν είναι στα πάνω του;», «αρκεί το ποινικό οπλοστάσιο για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της;», «μπορεί ένα κράτος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ναζισμό όταν είναι διαβρωμένο από αυτόν;» και «πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η απροθυμία του δικαστικού συστήματος να ασκήσει διώξεις για εγκλήματα της Χρυσής Αυγής;».

Από την εκδήλωση δεν έλειψε και το «κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ» για τη Χρυσή Αυγή από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργο Σταθάκη και της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, που βρέθηκαν στο ακροατήριο. Και οι δύο διαπιστώνουν παραπάνω από μία γραμμές πλέον στο εσωτερικό του νεοναζιστικού κόμματος, ενώ ο κ. Σταθάκης, προχωρώντας ένα βήματα παραπέρα, εκτίμησε πως σύντομα μπορεί να τεθεί ακόμη και ζήτημα αρχηγίας του Ν.Μιχαλολιάκου.



«Πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εγκληματική οργάνωση»

Για τον συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο, «δεν μπορεί υπό το ισχύον σύνταγμα να τεθεί εκτός νόμου ένα κόμμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η δημοκρατία μπορεί να κάτσει με σταυρωμένα χέρια να το βλέπει να αναπτύσσεται. Πρέπει να το αντιμετωπίσει αμείλικτα με βάση τις γενικές διατάξεις του νόμου». Κατά την άποψή του, η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει πιο πολλά χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης παρά πολιτικού κόμματος. Και άρα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια. Αναπτύσσοντας τη σκέψη του, ο κ.Αλιβιζάτος σημείωσε:

«Υπάρχει ο περίφημος νόμος Σταθόπουλου που έχει ενσωματωθεί στον ποινικό κώδικα, άρθρο 187. Πρόκειται για παράνομες καθημερινές ενέργειες και αναφέρομαι μόνο στο στοιχείο της βίας. Το στοιχείο της βίας από το συγκεκριμένο πολιτικό οργανισμό δεν είναι ένα απώτερο ενδεχόμενο «όταν καταλάβουμε την εξουσία θα χρησιμοποιήσουμε βία για να επιβάλουμε το καθεστώς μας». Είναι στοιχείο της καθημερινότητας. [...] Έχω μπροστά μου τον κατάλογο των ενεργειών που προσάπτει η αστυνομία στη ΧΑ από τον περασμένο Ιούνιο έως σήμερα: είναι 20 περιπτώσεις χρήσης βίας με και χωρίς βουλευτές. Συνεπώς, μας βοηθά πολύ ο χαρακτηρισμός της ως εγκληματικής οργάνωσης, η οποία όπως ξέρετε δεν διαλύεται. Βάση του συγκεκριμένου νόμου (άρθρο 187) δεν χρειάζεται διάπραξη εγκλημάτων που προβλέπει ο νόμος να αποβλέπει άμεσα ή έμμεσα στο να αποκομίσει οικονομικά ή άλλα οφέλη. Άρα είναι πιθανότατα να επιτρέπεται η εφαρμογή αυτής της ρύθμισης εφόσον συντρέχουν οι τέσσερις προϋποθέσεις που θα έχει αυτός ο νόμος. Μιλάμε για δομημένη οργάνωση, όχι απλή συμμορία, με διάρκεια, αποτελούμενη από τουλάχιστον 3 άτομα με σκοπό την τέλεση των συγκεκριμένων εγκλημάτων. Τα συγκεκριμένα εγκλήματα, ένα από αυτά, η βαριά σωματική βλάβη προβλέπεται ρητά από τον ισχύοντα νόμο. Για το μέλλον όχι για το παρελθόν – εκεί θα υπήρχε θέμα για τους βουλευτές – προσωπική μου γνώμη θα έβαζα και το έγκλημα του ρατσισμού».

Μια τέτοια λύση, σύμφωνα με τον κ. Αλιβιζάτο, δεν θα είχε ως συνέπεια τη διάλυση δια νόμου. Τυχόν καταδίκη των αυτουργών – φυσικών και ηθικών – ενδεχομένως θα επέφερε αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων, που είναι ένας λόγος απώλειας του βουλευτικού αξιώματος. Αντίθετα, με την απλή απαγόρευση ενός κόμματος, οι βουλευτές θα ήταν εκεί, δεν θα μπορούσαν να θιχτούν.

«Δεν μπορούμε να αδρανήσουμε, δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε, πρέπει να βρισκόμαστε σε απόλυτη εγρήγορση, όχι με κάποιες γενικόλογες εκκλήσεις αλλά με προβολή των βαθύτερων αξιών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Και όχι μόνο έναντι της Χρυσής Αυγής, αλλά και των ενεργειών που πράττουν άλλοι εναντίον των αξιών αυτών. Και νομικά, αμείλικτη εφαρμογή των διατάξεων του ποινικού νόμου που θα είχε τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, την αφαίρεση δηλαδή των πολιτικών δικαιωμάτων και κατ’ επέκταση τη δυνατότητα εκπτώσεως από το βουλευτικό αξίωμα – θα έμπαιναν δευτεράτζες – και στις επόμενες εκλογές μερικοί τουλάχιστον δεν θα μπορούσαν να είναι υποψήφιοι», κατέληξε στην τοποθέτησή του.

«Δεν είναι τεχνικό το πρόβλημα, αλλά δημοκρατίας»

Ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και δικηγόρος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, εκτίμησε, από την πλευρά του, πως «η ευάλωτη δημοκρατία των αρχών του 21ου αιώνα, αποδυναμωμένη έναντι της κοινωνίας, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την αδίστακτη αποφασιστικότητα του φασιστικού εξτρεμισμού με τις τυποποιημένες αντιδράσεις κατασταλτικών μηχανισμών και συνταγματικών απαγορεύσεων. Ο φασιστικός κίνδυνος μπορεί να μεταμφιέζεται εύκολα, κάνοντας επίδειξη κυνισμού, αλλά και πάντα ενδυναμώνεται αξιοποιώντας τις συνθήκες αντισυνταγματικής παρανομίας. Όχι μόνο για λόγους ιστορικούς, αλλά στο πλαίσιο αυτής της ευρύτερης θεώρησης, δεν λύνεται το θέμα με συνταγματικές απαγορεύσεις και κανονιστικές πράξεις, με τις οποίες τίθενται εκτός νόμου πολιτικές ή κομματικές δραστηριότητες. Η ελληνική πολιτεία είναι σήμερα προβληματική και δύσμορφη, δίνοντας την εικόνα μιας αμυνόμενης δημοκρατίας».

Όπως τόνισε, τα προβλήματα της νέας κοινωνικής βαρβαρότητας δεν αντιμετωπίζονται με λιγότερη κοινωνική δημοκρατία, ποτέ και πουθενά. Αλλά και οι κίνδυνοι της φασιστικής απειλής δεν αναχαιτίζονται με κανονιστικούς ή συνταγματικούς αποκλεισμούς. Δεν είναι τεχνικά αυτά τα προβλήματα, είναι προβλήματα πολιτισμού, ταυτότητας, δημοκρατίας, δικαιωμάτων... Η Χρυσή Αυγή δεν ενισχύθηκε γιατί εκμεταλλεύτηκε τη συνταγματική νομιμότητα ούτε θα αποδυναμωθεί με την αποβολή της από το συνταγματικό πλαίσιο. Το δίλημμα εντός ή εκτός νόμου εγκλωβίζει και περιορίζει τις διαστάσεις του πραγματικού προβλήματος και κινδύνου που αντιπροσωπεύει η Χρυσή Αυγή.



«Ναι, αλλά γιατί δεν εφαρμόζονται τα ποινικά εργαλεία;»

Συμφωνώντας με τους παραπάνω ομιλητές, ο δικηγόρος, Δημήτρης Σαραφιανός, θεωρεί πως η αντιμετώπιση του ζητήματος μπορεί να γίνει στο έδαφος της πολιτικής πρακτικής. «Υπάρχει μια συγκεκριμένη ναζιστική πολιτική πρακτική. Η στράτευση των μελών αλλά και η άνοδος στην ιεραρχία εξαρτάται όχι μόνο από την αποδοχή κάποιων ιδεολογικοπολιτικών αρχών αλλά στο έδαφος πρακτικών υλοποίησης των αρχών αυτών μέσω της βίας. Αυτής της βίας που στρέφεται ενάντια στην κοινωνία, έχει ως στόχο να προκαλέσει την ένταση του κρατικού αυταρχισμού και επικυρώνει αντιλήψεις που επικρατούν στην κοινωνία, αντιλήψεις της πλειοψηφίας και προσπαθεί να τις επιβάλλει έναντι στη μειοψηφία».

Προτάσσοντας ως ορθότερη την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής στο πεδίο του ποινικού δικαίου, σημείωσε ότι όπου υπήρξε παρέμβαση σε επίπεδο διάλυσης πολιτικών κομμάτων, αναγεννήθηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με το ίδιο πολιτικό προσωπικό με ελαφρά παραλλαγμένη την ιδεολογική τους βάση. Πάντοτε, συνδυάστηκε με μια πρακτική είτε απαγόρευσης πολιτικών κομμάτων και των δύο άκρων είτε ένταξης ποινικών αδικημάτων, όπως τα αδικήματα της τρομοκρατίας, στο ποινικό οπλοστάσιο δηλαδή και από τις δύο πλευρές.

Για τον κ. Σαραφιανό, το ένα στοιχείο ποινικής αντιμετωπίσεως, που θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο νομοθετικής πολιτικής, είναι η θέσπιση επιβαρυντικών περιπτώσεων, δηλαδή μετατροπής σε κακούργημα με ιδιαίτερα βαριές ποινές όταν ένα αδίκημα τελείται λόγω της φυλής, θρησκείας, χρώματος, σεξουαλικής προτίμησης, αναπηρίας ή εθνικής καταγωγής του θύματος. Δεύτερο, το ήδη υπάρχον ποινικό οπλοστάσιο περιέχει σωρεία αδικημάτων, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν εφαρμοστεί στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι έχουμε τέτοιες περιπτώσεις. Από την εγκληματική οργάνωση, τη συμμορία. Υπάρχουν και πιο απλά πλημμελήματα: βιαιοπραγίες, επιθέσεις, διαταράξεις κοινής ειρήνης, ο κώδικας βρίθει αδικημάτων.

Το ερώτημα, όμως, που έθεσε ο κ. Σαραφιανός είναι «γιατί δεν εφαρμόζονται;». «Μπορεί ένα κράτος να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ναζισμό όταν είναι διαβρωμένο από αυτόν; Και όχι μόνο διαβρωμένο σε επίπεδο σταγονιδίων ή εξαιρετικών περιστάσεων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από ειδικά σώματα αστυνομικά π.χ. ή από ανεξάρτητες αρχές. Το θέμα είναι ότι υπάρχει μια διάβρωση που υιοθετείται με την υιοθέτηση της πολιτικής ατζέντας του ναζισμού. Όταν δηλαδή το κράτος σκληραίνει κατά πλήρη επιβράβευση των ναζιστικών πρακτικών, όταν ακολουθεί ρατσιστικές πολιτικές, όταν εντέλει επικαλείται ότι αυτές οι οργανώσεις δεν χρειάζονται αν δουλεύει αποτελεσματικά η αστυνομία διότι ακριβώς θα επιτελέσει το έργο που επιτελούν αυτές, τότε όχι μόνο ενισχύει αυτές τις οργανώσεις, αλλά χάνει και το ηθικό κύρος για να τις αντιμετωπίσει. Και το ζήτημα που τίθεται είναι ποιος θα αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία για να γίνει η καταπολέμηση και χρησιμοποιώντας και τα ποινικά εργαλεία; Γιατί υπάρχουν τέτοια εργαλεία που όντως δεν αξιοποιούνται σήμερα». 



Γ.Καμίνης: Η απαγόρευση θα τους ενισχύσει

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και ο δήμαρχος Αθηνών, Γιώργος Καμίνης, ο οποίος παίρνοντας το λόγο σημείωσε πως «είναι λάθος ούτως ή άλλως πολιτικά να απαγορεύσεις ένα κόμμα όταν είναι στα πάνω του. Όποτε υπήρξε αποτελεσματική απαγόρευση, όπως στη Γερμανία και το ναζιστικό και το κομουνιστικό κόμμα ήταν ουσιαστικά στα κάτω τους. Οπότε είναι πολύ μεγάλο σφάλμα γιατί εκεί θα υπάρξει και το τουρκικό φαινόμενο. Θα πάρει μια νέα μορφή, θα συνεχίσει τη δράση του και θα ισχυροποιηθεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή είναι στην εξουσία ο Ερντογάν, ο οποίος είναι η απόληξη μιας μακράς σειράς διαδοχής ισλαμικών κομμάτων και τελικά φαίνεται πως στην Τουρκία αυτός που απαγορεύτηκε δικαιώθηκε. Επομένως θέλει πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, θέλει πολύ μεγάλη ψυχραιμία και η αντιπαράθεση με τη ΧΑ θα πρέπει να είναι με πολιτικά μέσα και με μια πολύ μεγάλη συσπείρωση».

Αναφερόμενος στην εμπειρία του στο δημοτικό συμβούλιο, ανέφερε ότι η Χρυσή Αυγή έδωσε τα δείγματα γραφής ήδη από την είσοδό της στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. «Μετά από λίγο τον κ. Μιχαλολιάκο δεν τον ενδιέφερε τόσο πολύ το δημοτικό συμβούλιο, είχε βάλει πλώρη για την κεντρική σκηνή, αλλά είχε ένα ρεπερτόριο το οποίο είναι απολύτως λαϊκίστικο. Ανδρώθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, εκεί που το δημοκρατικό κράτος ήταν απολύτως απών και αυτό πρέπει να μας διδάξει πολλά πράγματα...».

Και λίγο «κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ»

Δίνοντας λίγο... κλίμα μέσα από το Κοινοβούλιο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Σταθάκης, σημείωσε με μια ελαφρώς χιουμοριστική διάθεση: «Η Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο είναι γραβατωμένη, απόμακρη και μονοθεματική στις Επιτροπές και στο Κοινοβούλιο. Οι ερωτήσεις έχουν πάντα ένα θέμα: Στον πρόεδρο της ΔΕΗ πόσοι μετανάστες απασχολούνται στους εργολάβους της ΔΕΗ, στον υπουργό Υγείας πόσους ξένους και πόσους Έλληνες θεραπεύεται στα ελληνικά νοσοκομεία και αν έχουν ίδια ουρά για τους ξένους και για τους Έλληνες, στον καταστατικό χάρτη για τους ναυτεργάτες αν προβλέπει να ασκούν τα θρησκευτικά τους δικαιώματα στα πλοία διεθνώς και πάει λέγοντας».

Όπως ανέφερε επίσης, είναι ορατό ότι υπάρχουν παραπάνω από μία γραμμές πλέον στη Χρυσή Αυγή. Υπάρχει μια τάση με μια πιο έντονη κοινοβουλευτική διάθεση από μια άλλη πιο παραδοσιακή. Τεκμαίρω από την ελάχιστη εμπειρία που έχω ότι σύντομα θα τεθεί και θέμα ηγεσίας.

Το λόγο πήρε στη συνέχεια η βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Μαρία Ρεπούση, η οποία επισήμανε ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, ανεβαίνει πάρα πολύ, ροκανίζει τη ΝΔ και αυτό έχει αρχίσει και φοβίζει τη ΝΔ. «Εγώ τουλάχιστον στη Βουλή βλέπω μια αλλαγή στάσης απέναντι στους Χρυσαυγίτες εκπροσώπους. Ενώ μέχρι πρότινος η ΝΔ ήταν πάρα πολύ αμυντική, μου έχει κάνει εντύπωση ότι όχι μόνο εκείνοι που παραδοσιακά μέσα στη Βουλή εκφωνούσαν ένα λόγο αντιπαράθεσης προς τη ΧΑ, αλλά και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες παίρνουν πια το λόγο.  Μπορεί αυτό να έχει να κάνει με τις δημοσκοπήσεις».

Η κ. Ρεπούση συμφώνησε επίσης με τον κ. Σταθάκη ως προς τις εντάσεις στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής. Όπως ανέφερε, «όταν αποχωρούν, ενώ μέχρι πρότινος αποχωρούσαν όλοι μαζί, τώρα κάποιοι δεν θέλουν να φύγουν και υπάρχουν διαμαρτυρίες. Τα παρατηρούμε χωρίς να χάνουμε το σημαντικό, που είναι μια προσπάθεια εκφασισμού σε όλους τους τομείς και της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας, δηλαδή υπάρχει μια τρομοκρατία με την παρουσία με το λόγο που είναι έκδηλη».



Η δικηγόρος Ιωάννα Κούρτοβικ, η οποία πρόσφατα είχε δεχτεί επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής, αμφισβήτησε τη δυνατότητα αντιμετώπισής της με βάση τα εργαλεία του ποινικού νόμου, καθώς, όπως σημείωσε «για να μπορέσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε όλα αυτά προϋποτίθεται ότι έχουμε αρωγό και σύμμαχο το δικαστικό σύστημα, το οποίο έχει απροθυμία στο να ασκήσει διώξεις για αυτά τα εγκλήματα. Έχει απλώς απροθυμία όμως ή έχει παντελή άρνηση; Εμείς που τη ρατσιστική βία τη ζούμε στην καθημερινή σχέση μας με μετανάστες, στην εμπειρία μας στα αστυνομικά τμήματα, στις εισαγγελίες, έχουμε απέναντί μας ένα συμπαγές τείχος. Το δικαστικό σύστημα αρνείται να δει, αρνείται να ασκήσει διώξεις, αρνείται να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία, αρνείται να διατάξει οποιαδήποτε έρευνα. Οι μηνύσεις μας πηγαίνουν στο καλάθι των αχρήστων. [...] Αν αυτό το τείχος δεν μπορέσουμε να το διαρρήξουμε, πώς θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε αυτό τον αγώνα αυτή τη μάχη της νομιμότητας;».

28/10/12

Οι «εσχατόγεροι» του Σαράντα, του Παντελή Μπουκάλα


Ούτε ο Μανώλης Γλέζος ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης χρειάζονται υπεράσπιση από τις επιθέσεις της Χ.Α. Για να σταθεί δίπλα τους κανείς δεν υποχρεούται να προσυπογράψει όλες τις πράξεις και τα λόγια του βίου τους, που, σαν βίος ανθρώπων, έχει τις αντιφάσεις του. Αχρείαστη τιμή τούς περιποιούμε πάντως όταν τους στριμώχνουμε στον ρόλο του συμβόλου, σαν να τους θέτουμε εκτός ιστορίας, όχι μόνον όσον αφορά το παρόν αλλά και αναδρομικά. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος (οι «εσχατόγεροι», κατά τον χυδαίο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χ.Α.) ήταν εκεί, στο πόστο τους, όταν άλλοι κρύβονταν ή υπηρετούσαν τυράννους, Γερμανούς ή χουνταίους. Ηταν εκεί όχι επειδή έτυχε, επειδή το ’φερε μια στιγμή που δεν ξανάρθε, αλλά επειδή έτσι εννόησαν το διαρκές χρέος τους να πολεμούν για την ελευθερία.

Λέμε ψέματα, στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, όταν λέμε πως «όλοι οι Ελληνες με ένα σώμα και μία ψυχή» κτλ. Ας αφήσουμε κάποτε τη ρητορεία για να δούμε την Ιστορία. Ποτέ δεν ήμασταν «ένα σώμα, μία ψυχή», από την αρχαιότητα ώς τώρα. Τρέσαντες και μηδίσαντες υπήρχαν πάντα. Και στις κορυφαίες στιγμές.

Ζουν ακόμα πολλοί «εσχατόγεροι» στη χώρα, εκτός από τους δύο κατά των οποίων ξοδεύει άδικα τη χολή της η Χ.Α. Ζουν Ελληνες που πορεύτηκαν προς την τιμή και την πεποίθησή τους, στην Αλβανία, στην Αντίσταση, στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας. Και θα φρίττουν τώρα βλέποντας τα ναζιστόπουλα νέας εσοδείας να χαιρετάνε σαν Ες Ες, ενόσω μάλιστα ακούγεται ο εθνικός ύμνος, που υβρίζεται έτσι κι αυτός και μαγαρίζεται. Θα ντρέπονται οι «εσχατόγεροι», οι παππούδες μας δηλαδή, για λογαριασμό των αναιδών μιχαλολιακιστών. Θα ντρέπονται για λογαριασμό του σιναφιού όσων ανακαλύπτουν τις «αρετές» του φασισμού και του ναζισμού μέσα στο απέραντο μνήμα που άφησαν πίσω τους. Ηθικολογίες και συναισθηματολογίες; Ισως. Αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις αυτά τα πολυσύλλαβα στους ανώνυμους «εσχατόγερους», που έδωσαν αίμα και ψυχή για μια πατρίδα που και αδίκησε έπειτα πολλούς και τώρα μιλούν στο όνομά της τα χιτλεροφιντάνια, που διεκδικούν μάλιστα την αποκλειστικότητα του πατριωτισμού. Αντε να τους εξηγήσεις ότι το 2012 βρέθηκε η Χ.Α. να πει ότι ορθώς καταδικάστηκε ο Γλέζος σαν κατάσκοπος και εθνοπροδότης από το μετεμφυλιακό κράτος. Θα απαιτήσουν άραγε να εκτίσει τώρα το υπόλοιπον της ποινής του;

16/10/12

Προλήψεις και συλλήψεις

Το ακούσαμε τόσες φορές τα τελευταία χρόνια, που πια το θεωρούμε φυσικό. Δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα. Δεν ερεθίζει τα ναρκωμένα αντανακλαστικά μας, που αλλιώς θα λειτουργούσαν ακαριαία, χωρίς να χρειάζονται άλλες πληροφορίες. «Στο πλαίσιο των ενεργειών της, η αστυνομία προέβη σε προληπτικές συλλήψεις». Αυτό ακούμε εκ των υστέρων, αν και πλέον τείνει να γίνει του συρμού να ανακοινώνονται εκ των προτέρων τα εξής αναμφιλέκτως δημοκρατικά: «Στο πλαίσιο των ενεργειών της η αστυνομία, με τη συνδρομή των ΕΚΑΜ, των ΥΠΕΤ, των ΜΑΤ και των μονάδων ΔΙΑΣ, θα προβεί σε προληπτικές συλλήψεις»...

Τη φρασούλα αυτή την ακούσαμε και την προηγουμένη της επίσκεψης της κ. Μέρκελ. Και παρ’ ότι ουδεμία εξήγηση δόθηκε για το ποιοι θεωρούνται «προληπτικώς συλληπτέοι», το θέμα δεν πείραξε πολλούς – και σίγουρα δεν πείραξε όσους αποφασίζουν ποιες ειδήσεις είναι σοβαρές και αντέχουν στον καυστικό προβολέα των οχτώ και ποιες είναι ανάξιες λόγου. Μπορεί κάποια στιγμή, έτσι χαλαρά όπως αντιμετωπίζουμε πράγματα πνιγηρά για τη δημοκρατιούλα μας, να φτάσουμε ν’ ακούμε σε ειδικό δελτίο ότι «αύριο θα γίνουν προληπτικές συλλήψεις στο Παγκράτι, μεθαύριο στη Νίκαια, παραμεθαύριο στο Χαϊδάρι». Κάπως σαν ν’ ακούμε τον καιρό. Αλλά όχι. Τον καιρό τον ακούμε με ενδιαφέρον, είτε αγρότες ή θαλασσινοί είμαστε είτε σε πόλη ζούμε και θέλουμε να κανονίσουμε τις εξόδους μας. Πρέπει, πάντως, να μνημονεύσουμε την αξιέπαινη προσπάθεια του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να γλυκάνει τα πράγματα, όπως το έκανε και με τις επιχειρήσεις μισοξενίας και ξενηλασίας που ευφημιστικώ δικαίω τους έδωσε το όνομα «Ξένιος Ζευς» (σε δυο-τρεις μήνες, γιατί όχι, μπορεί να τις μεταβαπτίσουν σε «Δος μοι τούτον τον ξένον»). Οι προληπτικές συλλήψεις, λοιπόν, ονομάζονται πλέον «προέλεγχος», για να μην πικραίνεται η ακοή μας. Ετσι τις λένε ορισμένα τζιμάνια του αστυνομικού ρεπορτάζ που τ’ ακούς και τα φαντάζεσαι με πηλήκιο.

Προέλεγχος, λοιπόν. Μια ωραία κληρονομιά τού αντεξουσιαστή κ. Χρυσοχοΐδη, που οι διάδοχοί του την εξετίμησαν δεόντως. Τι σημαίνει αυτό; Απλά πράγματα. Ανοίγουμε τους φακέλους μας, που ως γνωστόν καταστράφηκαν και δεν αντικαταστάθηκαν ηλεκτρονικά. Εντοπίζουμε όσους έχουμε βάλει στο μάτι και οργανώνουμε ένα προελεγχάκο. Είναι, ας πούμε, να γίνει συγκέντρωση στο Σύνταγμα; Θαυμάσια. Πάμε εμείς στου Ζωγράφου, στου Γκύζη ή όπου αλλού προσυγκεντρώνονται οι παρέες, δέκα ή είκοσι άτομα, τους κυκλώνουμε με τις μηχανές μας, κάνουμε τον τσαμπουκά μας εκ του ασφαλούς και τους μπουζουριάζουμε. Γιατί; Μα επειδή δεν πήραν άδεια από την αστυνομία για τη συγκέντρωσή τους! Ή επειδή στην τσάντα τους είχαν μάσκα. Απλή; Του φαρμακείου; Ε και; Για να ’χουν μάσκα τι σημαίνει; Οτι παραποιούν τα στοιχεία τους. Και ότι θα πήγαιναν πάνοπλοι να τα κάνουν λαμπόγυαλο. Αρα; Αρα «προληπτική σύλληψη». Δεν μας την τάζουν πια την «ανάπηρη ελευθερία», Μιχάλη Κατσαρέ. Μας την επιβάλλουν.

12/10/12

Παρωχημένη - αναχρονιστική η ΔΗΜ.ΑΡ. για τον Αχελώο

Στις 6/10/12 η Νίκη Φούντα, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της ΔΗΜ.ΑΡ., συναντήθηκε με τον Υπουργό ΠΕΚΑ, Ευάγγελο Λιβιεράτο, και συζήτησαν, μεταξύ άλλων, το ζήτημα της εκτροπής του ποταμού Αχελώου. Το δελτίο Tύπου αναφέρει σχετικά:

«Η εκτροπή του Αχελώου αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι της συζήτησης, με τους συνομιλητές να συμφωνούν ως προς την ανάγκη στήριξης της συνολικής μελέτης που έχει εκπονηθεί, σε συνδυασμό με τις μελέτες των κοινών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, λαμβάνοντας όμως υπόψη και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε έργου. Η κα Φούντα, τόνισε την αναγκαιότητα του διαχωρισμού του έργου στο φράγμα Μεσοχώρας, ώστε “να προχωρήσει ανεξάρτητα ένα έργο ιδιαίτερα σημαντικό για την Θεσσαλία και την χρήση των υδάτινων πόρων για την άρδευση στον Θεσσαλικό κάμπο”.»

Στις αρχές Σεπτεμβρίου 2012 μια σημαντική είδηση πέρασε χωρίς να κάνει ιδιαίτερο θόρυβο. Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) απάντησε στα ερωτήματα που του τέθηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) για την υπόθεση της εκτροπής του Αχελώου. Όπως προκύπτει από την απόφαση του ΔΕΕ, η εκτροπή, με τον τρόπο που σχεδιάστηκε και εγκρίθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 2006 (περίοδος Σουφλιά), παραβιάζει την ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία. Το σχέδιο εκτροπής, το οποίο εγκρίθηκε με νόμο που ψηφίστηκε από τη Βουλή το 2006 (ν.3481/2006), βασιζόταν σε ανεπαρκή και ανεπίκαιρα στοιχεία και αγνοούσε τις ελάχιστες νομικές απαιτήσεις για τη διαχείριση των υδάτων. Το ΔΕΕ έκρινε επίσης ότι είναι ανεπίτρεπτη η περιβαλλοντική μελέτη του έργου, καθώς στηριζόταν σε ανεπίκαιρα και αναξιόπιστα στοιχεία για τις συντελούμενες επεμβάσεις σε περιοχές Natura 2000 και για τον σκοπό του έργου, δηλαδή την άρδευση του Θεσσαλικού κάμπου.

Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού κάνουν πιο επιτακτική και πιο επίκαιρη από ποτέ μία σε βάθος συζήτηση για το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, για την ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής, την αξιοποίηση των φυσικών πόρων στο πλαίσιο της βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης. Η μεταφορά υδάτινων πόρων από τη δυτική στην ανατολική Ελλάδα με δεδομένη την κλιματική αλλαγή, τις αλλαγές στις βροχοπτώσεις, τις επιπτώσεις στα οικοσυστήματα και την αντανάκλασή τους στην «πραγματική οικονομία», μεσομακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα απ' όσα υποτίθεται θέλει να λύσει! Με ποια λογική πρέπει η δυτική Ελλάδα και η οικονομία της να πληρώσει το κόστος του αναχρονιστικού μοντέλου αγροτικής παραγωγής που ΠΑΣΟΚ, ΝΔ καλλιέργησαν εδώ και δεκαετίες αλλά και το ΚΚΕ ανέχτηκε; Σε ποια άλλη χώρα-πρότυπο γίνονται τέτοιες παρεμβάσεις και έχουν επιτύχει;

Η συνάντηση Λιβιεράτου–Φούντα φέρνει στο προσκήνιο τον παραλογισμό του παρωχημένου αναπτυξιακού μοντέλου των φαραωνικών έργων. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις που θα έχουν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις για τις θέσεις της ΔΗΜ.ΑΡ. και τις δηλώσεις της κ. Φούντα. WWF Ελλάς, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Δίκτυο Μεσόγειος SOS και Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης δίνουν από το 1992 συνεπή αγώνα εναντίον αυτού του καταστροφικού έργου. Πώς ακριβώς σκέφτεται η ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ. να κάνει τη συνάντηση των δικών της και των άλλων δυνάμεων με δυνάμεις της ευρύτερης οικολογίας; Ο ήχος της μπετονιέρας και ο πάταγος από την κατάρρευση της βιοποικιλότητας και των τοπικών οικοσυστημάτων με σημαντικές επιπτώσεις στις τοπικές οικονομίες, δεν νομίζω ότι αποτελούν πρόσφορο έδαφος για συνάντηση!

Η ΔΗΜ.ΑΡ. επέλεξε, αντί να αξιοποιηθεί η απόφαση του ΔΕΕ και να οδηγηθεί η χώρα μας στην οριστική ματαίωση του έργου της εκτροπής του Αχελώου, να αναζητήσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ τρόπους για να παρακαμφθούν οι αποφάσεις του ΣτΕ και του ΔΕΕ. Θα μας βρουν απέναντί τους, απέναντι σε αυτή τη στρεβλή και ανεύθυνη πορεία που ακολουθούν και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους φυσικούς πόρους και την οικονομία της χώρας!

Καθένας κρίνεται απ’ όσα λέει και απ’ όσα πράττει· πριν όμως βγάλουν μερικοί τις εύκολες ταμπέλες της υπευθυνότητας, της οικολογικής θεώρησης της αριστεράς και εν τέλει της ανανεωτικής αριστεράς, τους προκαλώ να "googlάρουν" «Εκτροπή Αχελώου Μιχάλης Παπαγιαννάκης».

Πηγή: Η Αυγή

10/10/12

Τι Χομπσμπάουμ, τι Κουτσούμπας

Ο Έρικ Χόμπσμπαουμ ζει!  Ρε δεν πα να λένε τα ΜΜΕ του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού ότι πέθανε την περασμένη Δευτέρα, εμείς δεν πιστεύουμε ούτε λέξη και σιγά μην πιστέψουμε τη διεθνή διαπλοκή που στις εκλογές στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι δυνατόν να πέθανε ένας κομμουνιστής- μαρξιστής ιστορικός, ένας επιστήμονας που αφιέρωσε τη ζωή και το έργο του στην εργατική τάξη και τις επαναστάσεις της και ο «Ριζοσπάστης» να μην έγραψε ούτε μια λέξη. Αποκλείεται! Άρα ο Χομπσμπάουμ ζει κι ας σαλπίζουν το αντίθετο οι συριζομασώνοι που θέλουν να ξεκάνουν τους αγωνιστές  μια ώρα αρχύτερα.

Εκτός κι αν ο "Ριζοσπάστης" δεν έγραψε τίποτα, επειδή ο εκλιπών τόλμησε να ασκήσει κριτική στον Στάλιν και τη Σοβιετική Ένωση, οπότε καλά του κάνανε και τον χιονίσανε. Γνήσιος κομμουνιστής και μαρξιστής δεν είναι αυτός που αγωνίζεται μέχρι την τελευταία του πνοή για τα δικαιώματα των αδύνατων, είναι αυτός που έχει πιστοποίηση ISO από τον δόκτορα Μαίλη. Αν δεν έχεις Μαϊλόχαρτο, είσαι ρεφορμιστής, οπορτουνιστής, μπράβος της αστικής τάξης κι ας έχεις γράψει και δέκα καντάρια ιστορία. Κι εδώ που τα λέμε, σιγά τον ιστορικό. Τα γεγονότα  που αναλύει ο Χομπσμπάουμ σε χιλιάδες σελίδες τα ξεπετάει ο Κουτσούμπας με 1.000 λέξεις στον «Ριζοσπάστη» και του περισσεύουνε και 200 λέξεις για να ξεμπροστιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

H μεγαλύτερη τιμή που επιφυλάσσει το ΚΚΕ στους αποθανόντες αντιπάλους του είναι η αποσιώπηση του θανάτου τους, γιατί όταν ανοίγει το στόμα του, που τους πονεί και που τους σφάζει: Για τον Φαράκο ο Ριζοσπάστης έγραψε ότι «δραστηριοποιήθηκε έντονα και από τη θέση του γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τη διάλυση του Κόμματος και τη διάχυσή του στον τότε ενιαίο Συνασπισμό, τασσόμενος με την ομάδα των στελεχών που αποχώρησαν και πολέμησαν το ΚΚΕ». Για τον Κύρκο ότι "μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, ηγήθηκε του 'ΚΚΕ Εσωτερικού', κόντρα στο ΚΚΕ, της ΕΑΡ και υπήρξε γραμματέας του 'Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου' μέχρι τον Μάρτη του 1991 παραμένοντας στη συνέχεια ένα από τα ηγετικά του στελέχη συνεχίζοντας την αντιΚΚΕ δράση του». Τι είναι η ζωή; Είναι το αλώνι στο οποίο διεξάγεται η αέναη μάχη ανάμεσα στο ΚΚΕ και σε όσους δεν είναι ΚΚΕ.

«Πες μου πώς φέρθηκες στους νεκρούς, να σου πω πώς θα φερθείς στους ζωντανούς» (αρχαία κινέζικη παροιμία)

17/9/12

Ο Περιούσιος λαός και τα κουσούρια του

του Παντελή Παντελόγλου, http://www.thepressproject.gr/article/27992/O-Periousios-laos-kai-ta-kousouria-tou

Σύμφωνα με μια διαδεδομένη προσφάτως άποψη, η Ελλάδα είναι η Γη της Επαγγελίας από την ανάποδη. Σε τούτο τον τόπο συμβαίνουν μοναδικά πράγματα, που, αντί ν’ αποδεικνύουν τη μοναδικότητα του Ελληνικού Έθνους από την καλή, μας κάνουν αποκλειστικό περίγελο της παγκόσμιας κοινότητας.

Να, πάρτε για παράδειγμα τα πανεπιστήμια: αυτή την κυψέλη αναξιοκρατίας και διαφθοράς, όπου οι φοιτητές παίρνουν πτυχίο αντιγράφοντας στις εξετάσεις. Πρέπει να πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο με παγκόσμια αρνητική επιρροή που φτάνει στα κορυφαία πανεπιστήμια της Ivy League. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι προ ημερών αποκαλύφθηκε πως κάτι παρόμοιο συνέβη στο Χάρβαρντ. Αν και μπορεί να ήταν απλώς ένα μεμονωμένο περιστατικό. Οκέι, ας ψάξουμε άλλο παράδειγμα για να ικανοποιήσουμε τους άπιστους Θωμάδες.

Ας πούμε, το ξέφραγο αμπέλι των υποδομών του ΟΣΕ και του Προαστιακού Σιδηροδρόμου, όπου ανεξέλεγκτοι εγκληματίες κλέβουν χάλκινα καλώδια και οδηγούν σε καθυστερήσεις δρομολογίων και άλλες οικονομικές απώλειες. Αν και αυτό το φαινόμενο παρατηρείται και στη Δανία, όπως μας ενημερώνει η έγκυρη Politiken. Οι δε Βρετανοί έχουν και Μονάδα Αντιμετώπισης Κλοπών Μετάλλων στην ειδική σιδηροδρομική τους αστυνομία – και δεν έφτιαξαν ολόκληρο σώμα προληπτικά, όπως μας δείχνει το ρεπορτάζ της Daily Mail.

Δε μπορεί, όμως, μόνο εδώ θα υπάρχουν Ρομά ρακοσυλλέκτες που βγάζουν τα προς το ζην μαζεύοντας αφορολόγητο σκραπ, όπως γινόταν μέχρι πρότινος στον καταυλισμό του Βοτανικού. Αν και υπάρχει μια εξαίρεση, οι Ρομά των παρισινών προαστίων που κάνουν την ίδια δουλειά σε παρόμοιες συνθήκες, όπως μας ενημερώνουν οι New York Times.

Ίσως τότε να είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο οι τζάμπα μάγκες συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα που εκβιάζουν με τις απεργίες τους και διακινδυνεύουν την ομαλή λειτουργία του κράτους, καταστρέφοντας την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Βέβαια, πού και πού συμβαίνουν κάτι τέτοια και στη Μεγάλη Βρετανία, όπως όταν οι ελεγκτές των διαβατηρίωναπειλούν να απεργήσουν την παραμονή της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, μαζί με τους εργαζόμενους του μετρό που απαιτούν (και παίρνουν) ειδικό επίδομα Ολυμπιάδας.

Οι καθυστερήσεις στα δημόσια έργα; Τι έχουμε να πούμε γι’ αυτές; Δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο που οφείλεται στη διαπλοκή; Διαπλοκή που φτάνει μέχρι το Βερολίνο και οδηγεί σε καθυστέρηση παράδοσης του νέου αεροδρομίου «Βίλι Μπραντ» κατά δύο χρόνια και βλέπουμε,σύμφωνα με το Spiegel.

Αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο πρέπει να είναι ότι το δημόσιο πληρώνει την ανακατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων για να τις χρησιμοποιήσουν Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες, όπως συνέβη πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Αποκλειστικά ελληνικό από την άποψη, βεβαίως, ότι, όταν κάτι παρόμοιο συμβεί στις ΗΠΑ, αφορά εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο football και όχι στο soccer, μας ενημερώνει το Bloomberg.

Η άποψη της αντεστραμμένης Γης της Επαγγελίας ήρθε στην επιφάνεια από τις συνεχόμενες κλοτσιές της οικονομικής κρίσης, ενώ η κοινή γνώμη αρχίζει να τη συμμερίζεται καθώς παρακολουθεί τις βεβαιότητες δεκαετιών να γίνονται σκόνη, προς επιβεβαίωση του Κώστα Καρυωτάκη: «Στην άμμο τα έργα χτίζονται μεγάλα των ανθρώπων, και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι».

Κι αυτή η αβάσιμη άποψη της αρνητικής μοναδικότητας ήρθε για ν’ αντικαταστήσει μια άλλη παλαιότερη αβάσιμη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία όχι μόνο είμαστε ο περιούσιος λαός, αλλά είμαστε και οι πιο έξυπνοι, οι πιο συμπαθητικοί, οι αρχαιότεροι, οι πιο πονηροί και, φυσικά, οι μεγαλύτεροι επιβήτορες της οικουμένης (και όχι μόνο, αν πιστέψουμε τον Δημοσθένη Λιακόπουλο).

Αυτές οι δυο στάσεις, που, βεβαίως, νοιώθονται όπως θα έλεγε κι ο αλεξανδρινός ποιητής, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος· ας το ονομάσουμε Δραχμή: πρόκειται για ένα νόμισμα χωρίς αντίκρισμα και, ως εκ τούτου, δεν έχει καμιά ανταλλακτική αξία, είτε κορώνα φέρεις, είτε γράμματα.

Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, ότι δεν στα γενικά μοτίβα που ισχύουν σ’ ολόκληρο τον δυτικό κόσμο δεν υπάρχουν ειδικές μορφές που είναι αποκλειστικά ελληνικές. Θα ήταν ωστόσο χρησιμότερο να προσεγγίσουμε αυτές τις ειδικές μορφές ως μέρος ενός πλέγματος σχέσεων που στηρίζει το οικοδόμημα της Δύσης, εις την οποίαν, ανήκομεν, ως γνωστόν. Αλλά περισσότερα επ’ αυτού, μια άλλη φορά.

ΥΓ. Όσοι νομίζουν ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί άλλη μια ελληνική μοναδικότητα (που την γέννησε μάλιστα η αριστερή ασυδοσία της μεταπολίτευσης, αν πιστέψουμε την ορχήστρα των συστημικών σχολιαστών), ας ρίξουν μια προσεκτικότερη ματιά στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά και στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη. Θα εκπλαγούν – και καλό θα ήταν να το πάθουν σήμερα αυτό, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά.

Αν ο Πίου κατέβει σε διαδήλωση. Του Παντελη Μπουκαλα

Ολοι γελάσαμε με τη διαφήμιση του διάσημου πλέον Πίου. Είναι άλλωστε καλογυρισμένη, μια ταινιούλα μικρότατου μήκους. Συγκαταλέγεται στα λιγοστά φιλμάκια που, με τον κίνδυνο να μη θυμάται στο τέλος ο τηλεθεατής ποιο προϊόν προπαγανδίζουν, επενδύουν στο χιούμορ και στήνουν μια μικρή χαριτωμένη ιστοριούλα που βγάζει γέλιο και γίνεται σημείο αναφοράς στις κουβέντες μας. Κι όπως προσπαθούμε να διηγηθούμε (τίποτε δυσκολότερο) μια πολιτική γελοιογραφία που μας άρεσε, έτσι και μ’ αυτές τις διαφημίσεις. Ισως επειδή όλοι έχουμε σχεδόν φαρμακευτική ανάγκη για λίγο γέλιο, μια και, όπως λένε οι εθνικοί μας ψυχολόγοι, πάσχουμε μαζικά από κατάθλιψη, μιλάμε και ξαναμιλάμε στις παρέες μας για τον «ομορφάντρα» και τα «βρώμικά» του έξω από το γήπεδο, για τον Κίτσο και την Τασούλα που συνεχίζουν την παράδοση του Χατζηχρήστου, για τον «αγαπούλα», για το «όλοι κάτω» της ληστείας στην τράπεζα και το «όλοι έξω» του χειρουργείου.

Και βέβαια μιλάμε και γελάμε με τον Πίου. Με το «μαύρο πιστόλι» που ανακαλύπτει στα φανάρια ο πονηρούλης πρόεδρος μιας ομάδας (πρότυπό του οι μεγαλοπαράγοντες που μπαινοβγαίνουν στη φυλακή). Αφού βεβαιώνεται ότι κατάγεται από «ποδοσφαιρομάνα» χώρα, τον παρουσιάζει σαν τεράστιο απόκτημα. Δεν του κόστισε άλλωστε τίποτα, αφού ήταν ελεύθερος• ποδοσφαιρικά ελεύθερος εννοείται, μια και δεν ανήκε σε σύλλογο, γιατί πόσο ελεύθερος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος, όποιου χρώματος, που ψευτοεπιβιώνει καθαρίζοντας παρμπρίζ αυτοκινήτων. Ο Πίου, λοιπόν, από τη Φανάρ Μπαξέ (λογοπαικτική παραπομπή στην τουρκική Φενέρ Μπαξέ) ήταν η πιο σπουδαία μεταγραφή του καλοκαιριού. Σπουδαιότερη κι από τον Γκρέκο στον Ολυμπιακό ή τον Σισοκό στον Παναθηναϊκό. Κι όσοι γελάσαμε μαζί του, δηλαδή πάμπολλοι, γελάσαμε καλόκαρδα, αγαθά, με συμπάθεια. Είναι άλλωστε τόσο φυσικός, τόσο κοινότοπος ο ρατσισμούλης της διαφήμισης, που και τις προθέσεις των συντελεστών της διαφήμισης υπερβαίνει, διαβάλλοντάς τες εντέλει, και δεν ενοχλεί με την πρώτη, πιθανόν ούτε και με τη δέκατη θέαση και ανάγνωση.
Κι ωστόσο, από το δηλούμενο «ένας μαύρος στα φανάρια» έως το ενδεχομένως υποδηλούμενο «ένας μαύρος είναι άξιος μόνο για τα φανάρια», ίσως δεν είναι μακρύς ο δρόμος. Κι αν ήταν μακρύς, τον έχει συντομεύσει πολύ η φυλετική «ιδεολογία» που κυριαρχεί εσχάτως και ιδίως η υλική αποτύπωσή της, η αιματηρή αποκρυστάλλωσή της: οι συνεχείς επιθέσεις εναντίον σκούρων ή μαύρων μεταναστών από τις διμοιρίες χρυσαυγιτών καταδρομέων (με επικεφαλής τον βουλευτή-δεκανέα που τον τρώει η φαντασίωση πως είναι στρατηγός που πολεμάει Τουρκαλβανοεβραιοβουλγαροσκοπιανούς) ή από συμπαθούντες της «Χρυσής Αυγής», που αυτενεργούν και οι οποίοι αναγνωρίζονται σε αυτήν έστω κι αν δεν ήξεραν μέχρι χθες την ύπαρξή της, έστω ακόμα κι αν δεν τους αφορά ο φιλοχιτλερισμός της. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και παλιότερα, με μια επίσης δημοφιλή χιουμοριστική διαφήμιση. Με το «πουτ δε κοτ ντάουν!» που κραύγαζε ο αστυνομικός-συνοριοφύλακας σε κάποιον κλεφτοκοτά. Τα μισοαγγλικά του υποδείκνυαν ότι κυνηγούσε αλλοδαπό (εκείνη την εποχή ήταν της μόδας σαν στόχος οι Αλβανοί), όχι Ελληνα. Από ’κει, δηλαδή από την εξίσωση κλέφτης = αλλοδαπός έως την εξίσωση αλλοδαπός = κλέφτης, δεν ήταν, και πάλι, μακρύς ο δρόμος. Κι αν πει κανείς ότι αυτά τα κοινωνικά μαθηματικά ισχύουν μόνο για τα απλοϊκά μυαλά, ας σκεφτεί ότι ο φασισμός σε τόσο απλοϊκά τεχνάσματα στήριξε πάντοτε τη διείσδυση και την επιβολή του• ουδέποτε χρειάστηκε τα ανώτερα μαθηματικά.

Τη δύναμη, άλλωστε, αυτών των αξιωμάτων-στερεοτύπων την πιστοποιούν οι δημοσκοπήσεις και οι επιστημονικότερων προδιαγραφών έρευνες της κοινής γνώμης: τα ποσοστά του αυθόρμητου, του «φυσικού» φυλετισμού είναι μονίμως υψηλά, ενώ, για να μείνει άναυδη η πραγματικότητα, επίσης υψηλά είναι τα ποσοστά όσων δηλώνουν εκ πεποιθήσεως ή εκ γονιδίων αντιρατσιστές. Το χάσμα ανάμεσα στο «αισθάνομαι» και το «πιστεύω» παραμένει βαθύ.

Φαντάζομαι εδώ όχι μια άλλου είδους διαφήμιση, του τύπου «Μη σε νοιάζει, Χασάν!», αλλά μια διαδήλωση. Μια διαδήλωση από χιλιάδες Πίου. Από Πακιστανούς, Αφγανούς, Σομαλούς, Αιγύπτιους, Κούρδους, Παλαιστίνιους, Σύρους, Κενυάτες, Μπανγκλαντεσιανούς, Ινδούς, Κινέζους, καθώς και Αλβανούς, Πολωνούς, Ουκρανούς κ. ά., που θα φορούν όλοι τους τη μωβ φανέλα του Πίου. Τίθεται βέβαια το ερώτημα αν θα επιτρέψει τη διαδήλωση η «Χρυσή Αυγή», η οποία, ερμηνεύοντας ισόρρυθμα ένα Σύνταγμα που το καταπατά σκαιότατα, διατείνεται ότι οι συγκεντρώσεις προβλέπονται μόνο για Ελληνες. Αραγε το στοίβαγμα εκατό φυγάδων-μεταναστών στη σαπιόβαρκα κάποιου ανθρωποεμπόρου, που τελικά βουλιάζει παρασύροντας στον βυθό τους επιβάτες της, ανήκει κι αυτό στις απαγορευτέες «συναθροίσεις»;

Τιμητικά, επικεφαλής στη διαδήλωση των χιλιάδων Πίου (μαζί με τον «αυθεντικό» Πίου, ίσως και τους συντελεστές της διαφήμισης) θα ’πρεπε να τεθούν τα παιδιά και οι ενήλικοι των φαναριών της Καλαμάτας. Λίγες μέρες πριν, τους ξυλοκόπησαν αγρίως οι «απελευθερωτές» χρυσαυγίτες και τους απομάκρυναν συρόμενους από τις επίζηλες θέσεις τους, τις οποίες προφανώς εποφθαλμιούσαν ομοεθνείς μας άνεργοι. Τις ίδιες μέρες, άλλες αγέλες «απελευθερωτών» εκκαθάριζαν από τα (νόμιμα) μιάσματα την εμποροπανήγυρη της Ραφήνας και τη λαϊκή του Μεσολογγίου (όπου βρήκαν αντίσταση, έστω μονοπρόσωση) ή πυρπολούσαν πακιστανικό κουρείο στη Μεταμόρφωση, όπου πάλι βρήκαν αντίσταση, από Ελληνα πελάτη που μαχαιρώθηκε για να μάθει να σέβεται τα γονίδιά του. Τον κύριο όγκο της διαδήλωσης θα τον αποτελούσαν όσοι επλήγησαν σε περιστατικά που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας: οι μικροπωλητές των παραλιών, με το κεφάλι των οποίων αποφάσισαν να παίξουν σφαλιαρορακέτες κάποιοι νεαροί λουόμενοι, έτσι, για πλάκα. Οσοι, νόμιμοι, νομιμότατοι, έμειναν χωρίς δουλειά σε σουβλατζίδικα, οικοδομές, εστιατόρια κ. τ. λ., επειδή μια μαυροντυμένη συμμορία επισκέφθηκε το αφεντικό τους και, με μαφιόζικο στυλ αντιγραμμένο από μπι μούβι πλην πειστικό, τον απείλησε πως αν δεν διώξει τους «σκυλαραπάδες», θα του το κάψουν. Οσοι μαχαιρώθηκαν επειδή απλώς έτυχε να γεννηθούν μαύροι, πράγμα που ακυρώνει όλα τα χαρτιά της μεταναστευτικής τους νομιμότητας, αφού είναι δεδομένη και αμάχητη μια άλλη εξίσωση: Χρώμα = Εγκλημα.

Δεν θα χρειαζόταν συνθήματα μια τέτοια διαδήλωση. Σύνθημα ηχηρότατο και σαφέστατο θα ήταν η ίδια. Και η φανέλα του Πίου. Του Πίου που ίσως έτσι να πετύχαινε το ωραιότερο γκολ της καριέρας του.

15/9/12

Απόφαση-σταθμός: Αντισυνταγματικές οι μειώσεις μισθών και η μετενέργεια

Σε μία ιστορική απόφαση, το Μονομελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής κηρύσσει αντισυνταγματική την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου, με την οποία μειώνεται ο κατώτατος μισθός και καταργείται η μετενέργεια, δικαιώνοντας τους απολυμένους εργαζόμενους στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής.


Κατά παράβαση του Συντάγματος εκδόθηκε η Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) 6/2012, με την οποία μειώθηκε ο κατώτατος μισθός και καταργήθηκε η μετενέργεια των συλλογικών συμβάσεων, σύμφωνα με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής, που καθιστά την πράξη νομικά ανίσχυρη.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Συνδικάτων Μεταφορών Ελλάδος (ΟΣΜΕ), «το Δικαστήριο, σε μια από τις πρώτες δικαστικές αποφάσεις που εκδίδονται μετά τη θέση σε ισχύ της με αρ. 6/2012 ΠΥΣ, έκρινε ότι η τελευταία είναι νομικά ανίσχυρη, διότι εκδόθηκε από τη Διοίκηση κατά παράβαση του Συντάγματος (άρθρα 26 και 43 παρ. 2), χωρίς δηλαδή εξουσιοδοτική κάλυψη. Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση η οποία θέτει εκποδών τις σαρωτικές νομοθετικές μεταβολές της με αρ. 6 ΠΥΣ».

Όπως αναφέρει η ΟΣΜΕ «με την με αρ. 24/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής κρίθηκαν άκυρες οι απολύσεις πέντε συναδέλφων από το ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, οδηγών και εισπρακτόρων, που είχαν γίνει το Μάρτιο του 2012, και υποχρεώθηκε ο εργοδότης να αποδέχεται τις υπηρεσίες τους και να τους καταβάλει μισθούς υπερημερίας για το διάστημα από την απόλυσή τους έως τον Αύγουστο του 2012». Η ΟΣΜΕ άσκησε παρέμβαση υπέρ των απολυθέντων στη δίκη.

Οι συνδικαλιστές αναφέρουν ότι οι απολύσεις είχαν πραγματοποιηθεί «χωρίς να συντρέχει κανένας από τους λόγους που προβλέπονται στον Γενικό Κανονισμό Προσωπικού ΚΤΕΛ, με την επίκληση εκ μέρους του ΚΤΕΛ, της δήθεν κατάργησης των διατάξεών του που αφορούν τους όρους λύσης της σύμβασης εργασίας από την με αρ. 6/2012 Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου».

«Η "επιχείρηση" εκθεμελίωσης εν μια νυκτί του οικοδομήματος των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας με την με αρ. 6/2012 ΠΥΣ βρίσκει ήδη ως εμπόδιο την ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη, που, σε πείσμα των καιρών, επιμένει να θυμάται και να εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους του ελληνικού κράτους. Οι απολύσεις στα ΚΤΕΛ, αλλά και σε πολλούς άλλους εργασιακούς χώρους, υπόκεινται και θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε περιορισμούς. Τη «ζούγκλα» μπορούμε και θα την κρατήσουμε μακριά» καταλήγουν οι συνδικαλιστές. 

14/9/12

Ο συνήγορος της Χρυσής Αυγής

 Οι ίδιοι άνθρωποι που νομιμοποίησαν τη συμμετοχή της φασιστικής Ακροδεξιάς στην πολιτική ζωή της χώρας συνεχίζουν σήμερα να λειτουργούν ως συνήγοροι των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής.

Ο κ. Ι.Κ. Πρετεντέρης από τη στήλη του στα "Νέα" καταδικάζει εισαγωγικά "απερίφραστα" τη δράση της Χρυσής Αυγής και αμέσως μετά μας θυμίζει τον Πακιστανό της Πάρου, τους Αφγανούς στην Ηπείρου, τους μικροπωλητές, τις ανήλικες πόρνες, τους Σομαλούς, τους Γεωργιανούς κ.λπ. Αναπτύσσει δηλαδή ολόκληρη την ατζέντα της Χρυσής Αυγής, την ίδια που έχει υιοθετήσει και προβάλει και το δελτίο ειδήσεων το οποίο κοσμεί με την παρουσία του, για να καταλήξει ότι όποιος πιστεύει πως νόμος είναι το δίκιο του εργάτη δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει και ότι νόμος είναι το ξύλο του τραμπούκου.

Μάλιστα ο κ. Ι.Κ.Π. εξισώνει "την κατάλυση της έννομης τάξης" στα πανεπιστήμια, στα διόδια (του αφεντικού του, του Μπόμπολα -μην ξεχνιόμαστε) και στην Κερατέα, όπου, αν μη τι άλλο, δεν σκοτώθηκε ούτε μαχαιρώθηκε κανένας άνθρωπος, με τα πογκρόμ και τα μαχαιρώματα που κάνουν οι φασιστικές συμμορίες, από τα οποία ήδη έχουμε θρηνήσει νεκρούς.

Πρόκειται άλλωστε για τον ίδιο άνθρωπο που ανέλαβε να ξεπλύνει τον πρώην υπαρχηγό της νεολαίας του Παπαδόπουλου μαζί με τον Μιχαλολιάκο και διαπρεπή τραμπούκο με τσεκούρι Βορίδη, ο οποίος έχει μόνιμο στασίδι στην εκπομπή του.

http://www.left.gr/article.php?id=7255

13/9/12

Η ασυλία των ταγμάτων εφόδου. Του Παντελή Μπουκάλα

Ηταν απολύτως φυσιολογικό να εμφανιστούν θεριεμένοι οι νεοφασίστες σ’ ένα πολιτειακό χώμα όπου επί χρόνια καλλιεργήθηκαν (από κανάλια, διαδίκτυο, αξιωματούχους της Εκκλησίας, κομματάρχες κ.ά.) τα ζιζάνια της ανάδελφης και θεόθεν δοσμένης υπεροχής μας.

Αν έφτανε η γενειάδα για να γίνει κάποιος σπουδαίος φιλόσοφος, τότε ο μακρυγένης τράγος θα γινόταν πάραυτα Πλάτωνας. Αυτά έλεγε για τους δήθεν φιλοσόφους ο Λουκιανός, ο οποίος, λόγω συριακής καταγωγής, δεν θα αποσπούσε πιστοποιητικό ελληνικότητας από τους γονιδιομέτρες της Χρυσής Αυγής, που θα τον κατέτασσαν στους ανεπιθύμητους νόθους, μαζί -για να ’ρθουμε στις μέρες μας- με τον Χοσέ Χολέμπας και τον Σωτήρη Νίνη.

Σύμφωνα πάντως με το σαρκαστικό λουκιάνειο πνεύμα, αν έφταναν τα μακριά μουστάκια και μαλλιά για να θεωρηθεί κάποιος Καραϊσκάκης, τότε ο βουλευτής της Χ.Α. που «απελευθέρωσε» τη λαϊκή του Μεσολογγίου από τους ιταμούς εχθρούς της πατρίδος, θα ήταν πιο γνήσιος Καραϊσκάκης κι από τον «γιο της καλογριάς», αφού μόνος αυτός, αντιμετώπισε τα εχθρικά στίφη, βαριά εξοπλισμένα με πλαστικά παιδικά παιχνίδια, μυγοσκοτώστρες, μπλουζάκια και ό,τι άλλο έχει στην αρματωσιά του ένας λιανοπωλητής. Οσο για τον άλλο βουλευτή της Χ.Α, τον «Καιάδα», που «απελευθέρωσε» τη Ραφήνα, όπου κατά την επίσημη ανακοίνωση «βρέθηκε προς τιμήν της Θεοτόκου Παντοβασιλίσσης», ας χαίρεται το ψευδώνυμό του. Κι η Παναγιά μαζί μας...

Το πρόβλημα, ο εκφασισμός, μία μόνο πτυχή του οποίου είναι οι ναζιστικής χροιάς επιθέσεις εναντίον αλλοδαπών (ενόχων λόγω χρώματος), αλλά και γηγενών «αντιφρονούντων», από τρομοκράτες που μεταφράζουν το βουλευτιλίκι σε αλητεία μετ’ ασυλίας, είναι εξίσου σοβαρό με το οικονομικό. Αν περιμένουμε να μας το «λύσει» κι αυτό κάποια τρόικα, όπως έλυσε δα το οικονομικό μας, τότε χάσαμε· και χαθήκαμε. Αν περιμένουμε να το λύσει ανθ’ ημών κάποιος υπουργός Δημοσίας Τάξεως, τότε και πάλι χάσαμε· και χαθήκαμε.

Και το ίδιο θα συμβεί αν δεν δούμε καταπρόσωπο την αλήθεια, ότι δηλαδή οι αγέλες με τα μαύρα δεν είναι κάτι αφύσικο αλλά η ύπαρξή τους αποδεικνύει πόσο αποτύχαμε σαν γονείς, σαν εκπαιδευτικοί, σαν κόμματα, σαν Βουλή, σαν δημοκρατία. Ηταν απολύτως φυσιολογικό να εμφανιστούν θεριεμένοι οι νεοφασίστες σ’ ένα πολιτειακό χώμα όπου επί χρόνια καλλιεργήθηκαν (από κανάλια, διαδίκτυο, αξιωματούχους της Εκκλησίας, κομματάρχες κ.ά.) τα ζιζάνια της ανάδελφης και θεόθεν δοσμένης υπεροχής μας, της ανάγωγης και αντικοινωνικής εγωπάθειας, του ετσιθελισμού, του τραμπουκισμού, της μισαλλοδοξίας.

Η κοινωνία γέννησε το πρόβλημα, αυτή οφείλει να το λύσει. Και όχι δι’ αντιπροσώπων, που άλλωστε ούτε θέλουν ούτε μπορούν. Στο Μεσολόγγι βρέθηκε μια κυρία, άξιος πολίτης, που τα ’ψαλε στην κουστωδία του «Καραϊσκάκη», θυμίζοντάς τους τους παρακρατικούς δολοφόνους του Λαμπράκη. Θα μπορούσαν να τη δείρουν, αλλά δεν ήταν «επώνυμη», Κανέλλη ή Δούρου, για να ’χουν τον «λαό» υπέρ τους. Αυτή πάντως δεν φοβήθηκε. Ισως πέρασε από τον νου της το αναγραφόμενο στην είσοδο της πόλης, στην πύλη: «Κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης Μεσολογγίου». Και ξέροντας πως όποιος φοβάται δεν είναι ελεύθερος, αντιστάθηκε. Δείχνοντας έτσι ότι το μείζον με τους ελληνοτραμπούκους είναι η κοινωνική τους ασυλία και όχι η βουλευτική.

Πηγή: Καθημερινή