ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ο τίτλος "Ένας έρωτας μια ζωή" δεν είναι δικός μου. Τον δανείστηκα από το υπέροχο βιβλίο της Μαρίας Σερένι που έχει κυκλοφορήσει πριν από 45 περίπου χρόνια από τις εκδόσεις "Θεμέλιο". Ταιριάζει όμως απόλυτα στη Μαρία Καραγιώργη και στο βιβλίο που έγραψε μαζί με την Κατερίνα Ζωϊτοπούλου - Μαυροκεφαλίδου, για τον σύντροφο της ζωής της, τον αγωνιστή, διανοούμενο και ανώτατο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κινήματος, Κώστα Καραγιώργη. Ήταν πράγματι ένας έρωτας που τη συντρόφευσε σε όλη της τη ζωή.
Κώστας και Μαρία Καραγιώργη. Ένα ζευγάρι που καθένας ακολούθησε τη δική του πορεία κι έγραψε τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο αριστερό μας κίνημα. Δεν έπαψαν όμως να παραμένουν ένα αμετακίνητο ζευγάρι.
***
Πρωτοάκουσα το όνομα του Κώστα Καραγιώργη τον Νοέμβρη του 1948 από τον ραδιοφωνικό σταθμό της "Ελεύθερης Ελλάδας". Ήταν στα Τρόπαια την κωμόπολη της Αρκαδίας που εκείνη την περίοδο είχε καθιερωθεί από τον Δημοκρατικό Στρατό σαν άτυπη πρωτεύουσα του "Λαϊκού Κράτους" στην Πελοπόννησο. Εκεί νεαροί σπουδαστές του "Λαϊκού Διδασκαλείου" της μοναδικής σχολής δασκάλων σ' ολόκληρη την ανταρτοκρατούμενη Ελλάδα, ακούσαμε τον αξέχαστο Σπήλιο (πιο πριν έγραφε τις "Σφυριές" στον "Ριζοσπάστη"), ν' ανακοινώνει στο ραδιοφωνικό του Χρονογράφημα:
"...Οι λεβέντες του Καραγιώργη
άλογο και πεζούρα
πατήσανε την πόλη της Καρδίτσας..."
Τότε ρωτήσαμε και μας ενημέρωσαν, πως ο Καραγιώργης ήταν διοικητής του Δημοκρατικού Στρατού όλης της Νότιας Ελλάδας και της Πελοποννήσου φυσικά.
Όσο για τη Μαρία Αγριγιαννάκη - Καραγιώργη, την γνώρισα στα κατοπινά πέτρινα χρόνια μέσα από το κόμμα της ΕΔΑ και παρακολούθησα την αγωνιστική της πορεία πριν ακόμη γίνει βουλευτής, αλλά και όταν ο κόσμος της αριστεράς την έστειλε στο Κοινοβούλιο. Ήταν άλλωστε εκείνη που -μέσα στο πλαίσιο του κόμματος φυσικά- φρόντισε να μας δοθεί διαβατήριο να βγούμε με τη Ρούλα Παλαιολογοπούλου στο εξωτερικό (στη Βουλγαρία) για λόγους υγείας, αφού το ανάλγητο κράτος εκείνης της εποχής μας είχε απαγορέψει την έξοδο...
***
Μέσα στις 180 σελίδες του βιβλίου, ξετυλίγεται ολόκληρη η σχετικά σύντομη ζωή του Κώστα Καραγιώργη (1905-1955) από τα νεανικά του χρόνια ως το τραγικό του τέλος. Αναφέρεται στη μαθητική και τη φοιτητική του περίοδο, τότε που έγινε κοινωνός των κομμουνιστικών ιδεών, τις πρώτες συλλήψεις και φυλακίσεις και στη συνέχεια τη μετάβασή του στο εξωτερικό και τις επαφές του με το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (Γαλλία, Γερμανία, Σοβιετική Ένωση).
Περιγράφεται στη συνέχεια η επιστροφή του στην Ελλάδα οι πρώτες κομματικές χρεώσεις, η γνωριμία και η φιλία του με τον Νίκο Ζαχαριάδη, καθώς και η σύλληψη, η φυλάκισή του στην Αίγινα και στη συνέχεια η εξορία του στη Σίφνο και την Κίμωλο.
Εκεί στην Κίμωλο έγινε και η πρώτη γνωριμία με τη νεαρή Μαρία Αγριγιαννάκη, την κατοπινή Καραγιώργη που βρίσκονταν κι αυτή εξόριστη στο νησί. Ήταν μια γνωριμία που γρήγορα εξελίχθηκε σ' έναν μεγάλο έρωτα. Ύστερα ήρθε ο πόλεμος με την Ιταλία και τη Γερμανία, η κατοχή, η δραπέτευση της ομάδας των εξορίστων από την Κίμωλο και η ένταξή τους στις παράνομες οργανώσεις της Αθήνας. Στη συνέχεια η έξοδος του ζευγαριού στη Θεσσαλία, όπου ο Κώστας Καραγιώργης αναλαμβάνει ηγετική θέση στον ΕΛΑΣ, που την κράτησε ως την ημέρα που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα μας.
Με την απελευθέρωση της χώρας, επιστρέφουν και οι δυο στην Αθήνα όπου ο Καραγιώργης αναλαμβάνει τη διεύθυνση του "Ριζοσπάστη". Είναι γνωστά τα φλογερά του άρθρα, (κυκλοφόρησαν και αργότερα σε βιβλίο) καθώς και οι αγώνες του μέσα από την εφημερίδα για δημοκρατικές εξελίξεις...
Παράλληλα εκείνα τα ελάχιστα χρόνια (1945-1947) ήταν τα μοναδικά της κοινής τους ζωής, που ζήσανε ειρηνικά κάτω από την ίδια στέγη. Τότε γεννήθηκε και το παιδί τους.
Ακολουθεί ο εμφύλιος, η έξοδος και πάλι στο βουνό του Κώστα Καραγιώργη, η ηγετική του θέση στον Δημοκρατικό Στρατό, η ήττα, οι διαφωνίες του με τον Ζαχαριάδη και την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, η απομόνωση, η σύλληψη, ο εγκλεισμός του στις ρουμανικές φυλακές, η "ομολογία" και τέλος ο θάνατος ανάμεσα σε σωματικά και ηθικά βασανιστήρια...
***
Την ίδια περίοδο αρχίζει και το μαρτύριο της Μαρίας, όταν δεσμότρια κι αυτή αντιμετώπιζε από τη μια μεριά τα σκληρά μέτρα των νικητών, δηλαδή της κυβέρνησης της Αθήνας και από την άλλη την καχυποψία των συγκρατουμένων της αλλά και την πίεση από το επίσημο κόμμα να αποκηρύξει τον σύντροφό της! Θλίβομαι και μελαγχολώ όταν ξαναφέρνω στη μνήμη μου γυναίκες που απαρνήθηκαν τους άντρες τους, επειδή το κόμμα δηλαδή η ηγετική ομάδα του κόμματός θεώρησαν "ύποπτους" ακόμη και "προδότες". Και τούτο για να καλύψουν δικά τους λάθη και αδυναμίες. Αρκετές από αυτές μάλιστα ήταν και επώνυμες...
Η Μαρία Καραγιώργη όμως δεν ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, παρ' όλες τις πιέσεις. Έμεινε πιστή στα ιδανικά της αλλά και δεν πίστεψε ούτε λέξη από τις συκοφαντίες για τον σύντροφό της. Ούτε λέξη!
Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το βιβλίο της Μ.Κ. διαπιστώνει ότι κάθε φράση, κάθε παράγραφος, είναι ποτισμένη με αγάπη και έρωτα. Η Μαρία εξιδανικεύει τον σύντροφό της. Πιστεύει στις ικανότητές του, στο πολιτικό του κριτήριο, στην αγωνιστική του εντιμότητα, στην αγάπη του. Και αυτή η πίστη τη συνόδευε σ' όλους τους δύσκολους καιρούς, ακόμη και όταν εκείνος είχε φύγει από τη ζωή. Ακόμα και σήμερα, αν και έχουν περάσει 70 και παραπάνω χρόνια από τότε που γνώρισε τον Κώστα Καραγιώργη στο νησί της εξορίας, ο μεγάλος έρωτας που ένιωσε τότε, εξακολουθεί να παραμένει ανέγγιχτος.
Είσαι αξιοθαύμαστη συντρόφισσα Μαρία!
Δεν ήθελα να κλείσω τούτο το κείμενο χωρίς ν' αναφερθώ με δύο λόγια και σημαντική συμβολή της Κατερίνας Ζωϊτοπούλου - Μαυροκεφαλίδου στην άρτια εμφάνιση του κειμένου. Η κατάρτιση και το ήθος της άλλωστε, αποτελούν εγγύηση για την ποιότητα της δουλειάς της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου