Του Σπύρου Τζόκα
Μην παρασυρθούμε... μην μείνουμε στο περίβλημα... στην επιφάνεια. Τη φλόγα που καίει στο εσωτερικό να δούμε. Σ’ αυτό που αγαπήσαμε να επιμείνουμε... στην ωραία μας πατρίδα... στους ωραίους μας ανθρώπους. «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!». Τον θυμάστε τον Έρνεστ Χεμινγουαίη... αυτός το είπε... .σε μια δραματική ανταπόκρισή του, ως ανταποκριτής τότε στη Σμύρνη...
«Μια φωτογραφία μου παλιά κοιτάς... δεν της μοιάζω πια... γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς... » σιγομουρμουρίζει στο ραδιόφωνο η Χαρούλα... προπαραμονή Χριστουγέννων... σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα... με λαμπιόνια και στολίσματα. Με χαρούμενες φωνές παιδιών που περιμένουν τα δώρα τους. Αταίριαστο τραγούδι... αταίριαστο παιχνίδι. Ποιος παραγωγός το σκέφτηκε τέτοιες μέρες; Μέρες αγάπης. Ίσως κάποιος συνταξιούχος απελπισμένος... από τις πολλές περικοπές της σύνταξής του.
«Δεν της μοιάζω πια... γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς...». Έτσι και αλλιώς αυτό συμβαίνει, όταν δεν συμβιβαζόμαστε με τον χρόνο... μια βαθιά απώθηση για τη φθορά του σώματος... για την απώλεια της νεότητας. Η απώθηση αυτή... ή διαφορετικά... η άρνηση της ανθρώπινης κατάστασης, προκαλεί δυσφορία, πόνο και φόβο. Κάποιες φορές δεν είναι απλός φόβος... είναι αηδία... ακόμα χειρότερο και από τον τρόμο.
«Μια φωτογραφία μου παλιά κοιτάς». Πόσα Χριστούγεννα από τότε... Πόσες ωραίες και ευτυχισμένες στιγμές. Ο αμείλικτος χρόνος... και η σκληρότητα.. Η βίωση της υπεροψίας του θεωρούμενου άφθαρτου απέναντι στη φθορά. «Ναι, εγώ είμαι στη φωτογραφία... μη γελάς... ήμουν και εγώ παιδί... ήμουν και εγώ νέος... ναι ναι και η κυρία Ελένη... αυτή είναι!!! Κοροϊδεύεις ε;».
Και τώρα αυτά τα Χριστούγεννα... τα δύσκολα Χριστούγεννα... τώρα που όλα μοιάζουν φθαρμένα... και η φωτογραφία της πατρίδας μας είναι φθαρμένη... παλιά... διαφορετική... γερασμένη... και δεν μοιάζει της Ελλάδας μας που αγαπήσαμε. Η απώλεια της νεότητας... ...η απώλεια της σφριγηλότητας... η παρακμή... το τέλος;
«Δεν της μοιάζω πια... γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς...». Μην συμβεί αυτό... Να μ’ αγαπάς. Δεν είμαι η εξαίρεση, που πρέπει να εξοβελιστεί... δεν είμαι η ανωμαλία που πρέπει να εξαλειφθεί... Δεν είμαι το ανώμαλο σώμα που πρέπει να φύγει από τη μέση για να μη μολύνει και τα υπόλοιπα.
Ναι, δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός... μ’ αυτή τη λέξη με χαρακτηρίζουν... «ανωμαλία»... πρώτα ο Σάμιουελ Χάντινγκτον... και ύστερα εδώ και δυο χρόνια τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας. Και αυτό δεν αφορά μόνο στο χρέος ή στο δημοσιονομικό έλλειμμα. Πρόφαση είναι αυτό... Αφορά τον πολιτισμό, στην υπόστασή του λαού. Πεισμένοι από την προπαγάνδα, πολλοί Γερμανοί, και όχι μόνον, θεωρούν εμένα και τον λαό μου, ως τον νέο, μετά τους Εβραίους, καταραμένο λαό. Τον αποδιοπομπαίο τράγο της σύγχρονης ιστορίας. Όλα επάνω του είναι ανώμαλα. Στο κλίμα αυτό συνέβαλαν και δικοί μας, η κυβέρνηση Παπανδρέου, που υπερθεμάτισε στην κατασπίλωση του τόπου. Γεμίσαμε όλοι ενοχές.
Ακόμα ζω και αναπνέω. Κάποτε ήσουν περήφανος για μένα... μην με εγκαταλείπεις τώρα... τώρα που σε χρειάζομαι. Είμαι ότι αγάπησες... αυτό είμαι... αυτό που πίστεψες... τίποτα δεν άλλαξε.. μόνο το περίβλημα. Και συ μου ‘λεγες ότι το περίβλημα δεν σ’ ενδιαφέρει. Το ‘ξέχασες; Τότε στις απίστευτες εξομολογήσεις... στις υποσχέσεις για αιώνια αγάπη... Τότε... ναι... τότε που τράβηξα τη φωτογραφία.
Μην παρασυρθούμε... μην μείνουμε στο περίβλημα... στην επιφάνεια. Τη φλόγα που καίει στο εσωτερικό να δούμε. Σ’ αυτό που αγαπήσαμε να επιμείνουμε... στην ωραία μας πατρίδα... στους ωραίους μας ανθρώπους. «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!». Τον θυμάστε τον Έρνεστ Χεμινγουαίη... αυτός το είπε... .σε μια δραματική ανταπόκρισή του, ως ανταποκριτής τότε στη Σμύρνη... για τις συμφορές του μικρασιατικού ελληνισμού. Τι θα έλεγε σήμερα αν ζούσε; Για τις συμφορές του ελληνισμού;
Να επιμείνουμε στα αληθινά χαμόγελα των Χριστουγέννων.
Και να θυμάστε ότι η καλύτερη εξυπηρέτηση που μπορούμε να προσφέρουμε στον πόνο, τη μιζέρια, την κατάθλιψη είναι να επιτρέψουμε να μας αγγίξουν.
Μια ωραία ευχή για τις μέρες μας είναι: Να μην επιτρέψουμε.
Καλά Χριστούγεννα και... και καλή χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου