Οι νέοι της αδιαφορίας‏

Αναδημοσίευση από το 1ο τεύχος του περιοδικού φοιτητών του Πανεπιστημίου Αγρινίου, «ΔιδACTορία»

«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας… είναι η αδρανής ύλη μέσα στην οποία πνίγονται οι ποιο θαυμάσιοι ενθουσιασμένοι… ακατέργαστη ύλη που εξεγείρεται ενάντια στη νόηση και την πνίγει…» Αντόνιο Γκράμσι

Η τάση της αδιαφορίας είναι να χρεοκοπήσει όλα τα ιδανικά, όλες τις ιδεολογίες, για να σταθεί αγέρωχη και αναμφισβήτητη. Να επιβεβαιώνει διαρκώς πως δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί. Να επικροτεί όλους εκείνους τους αιώνιους αθώους που κλαψουρίζουν πάντα πως έπρεπε να εξαιρεθούν από τις συνέπιες που είχε η αδιαφορία τους. Δεν ασχολήθηκαν και άρα δεν έφταιγαν. Δεν έχουν καμία ευθύνη απέναντι στο σύνολο, απέναντι στην κοινωνία, στον πιο αδύναμο! Απέναντι στο αύριο οπου οι ίδιοι διαγράφουν τώρα, υποστηρίζοντας φυσικά την «ορθώτατη» άποψή τους. Καλό θα ήταν όλη αυτή η αδιαφορία που αντικατοπτρίζεται σήμερα κυρίως στους νέους, να την χρεώσουμε στον ατομισμό, όπου πιθανόν να είναι και η πηγή της. Όμως υπάρχουν αρκετές σύγχρονες αιτίες για την αδιαφορία, όσο αδικαιολόγητη και αν είναι!

Έχουμε μια απορριπτική και γρήγορη κοινωνία, απέναντι στην νεολαία που συντηρητικοποιεί, αναδιπλώνει τα κοινωνικά της χαρακτηριστικά και πλήττει έντονα το ενδιαφέρον.

· Είναι χιλιάδες οι απορριπτικοί μηχανισμοί εξετάσεων για να καταλήξουν με αυτές στο πουθενά. Το κλειδί που ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες έγινε η προσκόλληση σε κάποιο δυνατό. Είτε κόμμα, είτε κανάλι, είτε κάτι πλούσιο, κάποιον που κατέχει δύναμη και επιρροή στην κοινωνία.

· Το κράτος, που ενώ είναι δημιούργημα της κοινωνίας έχει απομακρυνθεί πολύ από αυτήν, από τον άμεσο έλεγχό της, από τις ανάγκες της. Την θυμάται μόνο κάθε 4 χρόνια…

· Ο συνδικαλισμός, υποταγμένος πολλά χρόνια στον δικομματισμό δεν κατάφερε να σώσει οτιδήποτε τα τελευταία χρόνια. Ένας ενσωματωμένος ρουτινισμός δεν γοητευτεί κανέναν.

· Στην εργασία δεν συμμετέχουν οι νέοι, ούτε στα δικαιώματα. Δουλεύουν ή είναι άνεργοι με όρους που τους απομακρύνουν από μια αξιοπρεπή ζωή.

· Η άνιση μοιρασιά του πλούτου, η τόσο οξυμένη και τόσο οφθαλμοφανής, απομακρύνει από την όποια συμμετοχή που θα απαιτούσε εξαιρετική ενέργεια για να ξαναφέρει το δίκαιο.

· Η αριστερά. Αναξιόπιστη, γερασμένη, φτάνει μέχρι εδώ με «δανεικά» στον χόρο της πολιτικής και της ιδεολογίας. Σε ορισμένες πλευρές εκπτωτική, εύκολα ενσωματωμένη και ανταλλάξιμη. Σαν φωνή και έκφραση της αντίστασης δεν έχει καταφέρει ακόμα να σταθεί στο ύψος της.

Ούτε τα νιάτα ούτε η έλλειψη γνώσης δεν αθωώνονται στο χρόνο. Η στιγμή που νιώθεις διαφορετικός μέσα από αλληλέγγυες πράξεις, μέσα από εξεγέρσεις που αλλάζουν τη ροή, όταν από θεατής της ιστορίας γίνεσαι δημιουργός της. Όταν πάυεις να κοιτάς μόνο εκεί που σου έμαθαν, όταν κοιτάς παραπέρα και νιώθεις να πετάς. Όταν γεμίζουν οι δρόμοι και οι πλατείες. Όταν φυτρώνει το ενδιαφέρον για όλους και για όλα.

Και ας μην έχει η νεολαία τα εργαλεία να βγεί μπροστά, γιατί διαφορετικά εργαλεία την έφτασαν μέχρι εδώ. Έχει μόνο την ύπαρξή της και αυτό αρκεί. Μέσα τις βρίσκονται οι δυνατότητες. Μέσα στα πάθη της, στην αγωνία της, στη λαχτάρα και την ανάγκη της να υπάρξει στο μέλλον.