Παπαδημοκρατία‏

Παπαδημοκρατία Ποιος/α θυμάται τον μάγιστρο Παπακωνσταντίνου να υπόσχεται κοινωνική σφαγή, αλλά με ορίζοντα την επάνοδο στις αγορές το 2012; Οι σφαγές βεβαίως έγιναν, η επάνοδος όμως πήρε μια μικρή παράταση για το 2020, για να επιβεβαιωθεί πως ό,τι αξίζει στη ζωή είναι η διαδρομή, όχι το αποτέλεσμα



Αφού συμπλήρωσε δυο χρόνια επιτυχίες, η κυβέρνηση ΓΑΠ αποφάσισε να παραδώσει τη σκυτάλη σ΄ έναν άνθρωπο των τραπεζών, ώστε να μη σπαταλιέται τζάμπα χρόνος στη διαμεσολάβηση. Επαναλαμβάνοντας τον αείμνηστο πατέρα του, ο πρωθυπουργός που τον έλεγαν Γιωργάκη απέδειξε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα: στα ζόρια μπορεί να μεταμφιεστεί και σε Παπαδημοκρατία.


Αλλά πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Υποθέτω ποιητική αδεία ότι δεν θυμόμαστε, και παραθέτω:

Μέσα στα δύο αυτά χρόνια, η κυβέρνηση του μαραθωνοδρόμου πρωθυπουργού κατέρριψε όλα τα ρεκόρ: ανεργία υψηλότερη όσο ποτέ, διάρκεια ύφεσης μεγαλύτερη απ’ οπουδήποτε, κοινωνικές δαπάνες χαμηλότερες όσο πουθενά.

Στα δυο αυτά χρόνια ειπώθηκαν και διαψεύστηκαν τα πάντα και ο πολιτικαντισμός χτύπησε επανειλημμένα limit up, κάνοντας τον Γκέμπελς να φαίνεται παρωχημένος.

* Ποιος/α θυμάται τον μάγιστρο Παπακωνσταντίνου να υπόσχεται κοινωνική σφαγή, αλλά με ορίζοντα την επάνοδο στις αγορές το 2012; Οι σφαγές βεβαίως έγιναν, η επάνοδος όμως πήρε μια μικρή παράταση για το 2020, για να επιβεβαιωθεί πως ό,τι αξίζει στη ζωή είναι η διαδρομή, όχι το αποτέλεσμα. Εν προκειμένω, οι σφαγιασθέντες θα παρίστανται στο τελικό αποτέλεσμα μόνο ως αναμνηστική φωτό εποχής.

* Ποιος/α θυμάται την κόκκινη Λούκα να καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, υποσχόμενη νέες θέσεις εργασίας και προστασία των υπόλοιπων; Ένα εκατομμύριο άνεργοι περιμένουν να τη ρωτήσουν τι πήγε στραβά, καθώς όμως φαίνεται θα χρειαστεί να περιμένουν ακόμα. Ίσως η απάντηση δοθεί κάποτε, ίσως με την κόκκινη Λούκα στους κόλπους της Δημοκρατικής Αριστεράς: «συγγνώμη, κάναμε λάθος», θα πει τότε. Μέχρι τότε, όμως, ας θυμόμαστε ότι (δεν ήταν η κρίση, αλλά) ο σημιτικός εκσυγχρονισμός που έκανε την εργασία απασχόληση και τους εργαζόμενους απασχολήσιμους αριθμούς, που απλώς τους σβήνουν από το κατάλογο οι εταιρίες.

* Ποιος/α θυμάται τον ποδηλάτη- παρτ τάιμ πρωθυπουργό να μιλά για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη προς τους οδέυοντες στην εξαθλίωση; Δεκάδες που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγώσιμα ή ζουνε με το φόβο της διακοπής του ρεύματος τον περιμένουν για να περάσουν μαζί του ένα 24ωρο της απόλυτης φτώχειας στην Ελλάδα του ΄να μαζευτούμε να κάνετε θυσίες΄.

* Ποιος θυμάται, τέλος, την υπόσχεση του πασοκικού θιάσου, ότι το πρώτο μνημόνιο θα καθησυχάσει τα σπρεντ; Μετά το δεύτερο μνημόνιο βαδίζουμε ολοταχώς για το τρίτο και τα σπρεντς έχουν εκτιναχτεί μέχρι την Ανδρομέδα. Και αριθμητικώς να το δεις, ο πασοκικός θίασος τά΄ σπασε.

Δυο χρόνια επιτυχίες, λοιπόν, και η κοινωνία δεν κατανόησε τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ΓΑΠ. Κάπως έτσι, υπό κατακραυγή δηλαδή, η αστική δημοκρατία έβγαλε από το καπέλο της το λαγό Λουκά Παπαδήμο, πλαισιωμένο από τους μελανοχίτωνες υφυπουργούς του γελωτοποιού καναλάρχη. Στη πρωινή αναφορά των προθύμων ήταν όλοι εκεί: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛάΟΣ. Και κάπου στην άκρη, ένας celebrity που ανακάλυψε την πολιτική όταν εκλέχτηκε βουλευτής, αλλά παράτησε το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε για ένα άλλο, για να ανακαλύψει σήμερα ότι η καρδιά του ανήκει αλλού. Μιλάμε για τον ίδιο που νομίζει ότι το London Underground είναι πολιτικό κίνημα.

Σε αυτή την ύβρη που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται και κυβέρνηση στηρίζει η αστική τάξη τις ελπίδες για τη σωτηρία της - αυτήν που κατ’ ευφημισμόν ονομάζει και σωτηρία της χώρας. Αντίστοιχα δε, οι ευρωπαϊκές ελίτ βρήκαν στο διορισμένο πρωθυπουργό έναν πιστό σύμμαχο, τον αρχιτέκτονα της οικονομικής πολιτικής της τελευταίας 15ετίας, απ΄ τον οποίο φυσικά δεν έχουν τίποτα να φοβούνται. Πρόκειται για τον εισηγητή μιας πολιτικής, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε με πολύ σκληρό τρόπο εδώ και δύο χρόνια - κι ακόμα, καθώς φαίνεται, είμαστε στην αρχή.

Κάπως έτσι, τι μέλλει γενέσθαι με τον διορισμένο και την κυβέρνηση Διαμαντοπούλου-Γεωργιάδη δεν είναι δύσκολο να το μαντέψουμε. Η κατάθεση του προϋπολογισμού δίνει τις πιο ξεκάθαρες απαντήσεις: νέοι φόροι, μειώσεις μισθών, μειώσεις κοινωνικών δαπανών, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας.

Καθώς όμως η φτώχεια δεν είναι μακρινή εικόνα από τριτοκοσμική χώρα, ούτε η εξαθλίωση ένα ακόμα επεισόδιο τηλεοπτικού σίριαλ, ο βίος και η πολιτεία των γαμπρών (και των νυφών) του μνημονίου δεν θα μακροημερεύσουν. Το σενάριο που γράφουν οι «από πάνω» μοιάζει σε βαθμό κακουργήματος με αυτά προηγούμενων δεκαετιών και, το κυριότερο, η εγκαρτέρηση της κοινωνίας για έναν καπιταλιστικό παράδεισο επί γης έχει εκλείψει, καίγοντας και τις τελευταίες φωτογραφίες των φαντασιώσεών της μαζί με το χαράτσι της ΔΕΗ.