Σε όλους πέφτει ένα κομμάτι υπεροψίας κι άλλο ένα μέθης. Δεν είναι πρέπον να τους το στερήσουμε
Δημοσκόπηση με δημοσκόπηση, λίγα πράγματα αλλάζουν. Κι αν δεν επαναληφθεί ό, τι πάει να γίνει έθιμο, η αποτυχία των γκαλοπιτζήδων δηλαδή (κομμάτι επειδή οι ερωτώμενοι μπορεί και να διασκεδάζουν απαντώντας, κομμάτι επειδή μια κάποια διαχείριση των απαντήσεών τους ουδέποτε λείπει, ανάλογα με τις βλέψεις του παραγγελιοδότη), τότε θα βρεθούμε μπροστά σε Βουλή με όλα τα χρώματα. Κι αυτή τη φορά θα περιλαμβάνεται και το πιο σκοτεινό, το ναζιστικό μαύρο. Παντού έτσι γίνεται: όταν οι εντόπιοι αντιμετωπίζουν ως μείζονα εχθρό, εθνικό και πολιτισμικό, τους μετανάστες (ενόσω συνεχίζουν να τους ξεζουμίζουν), τότε οι διαχειριστές αυτών των αισθημάτων και οι εκμεταλλευτές τους δεν μπορεί παρά να είναι οι ωμότεροι, οι ακρότατοι.
Τι πειράζει τώρα αν τα «παλικάρια της Χρυσής Αυγής» (κατά τον καρατζαφέρειο χαρακτηρισμό), που τάχα προστατεύουν τα γερόντια όταν πάνε στην τράπεζα, χαιρετούν ναζιστικά και όχι ηλιθίως χαριεντιζόμενα αλλά από βαθιά πίστη. Προφανώς, μες στην τόση ελληνολατρία τους θόλωσε το μυαλό τους και ξέχασαν πως κάποτε υπήρξε Κατοχή. Εκτός πια και επικηρύξουν αναδρομικά τον Μανόλη Γλέζο, επειδή «βεβήλωσε» τη σημαία του λατρεμένου τους Φύρερ, κατεβάζοντάς την από την Ακρόπολη. Α ναι, υποτίθεται πως η Ακρόπολη, η αρχαία Ελλάδα γενικά, είναι ο φάρος τους (κι η σβάστικα άλλωστε, έτσι βολεύονται να λένε, αρχαιοελληνική είναι). Και φάρος τους δεύτερος, ποιος άλλος, η ελληνική σημαία, που τη χρησιμοποιούν σαν επικάλυμμα του κονταριού τους όταν σπάνε κεφαλές Ελλήνων και ξένων.
Αθροιστικώς, λοιπόν, για να γυρίσουμε στο σταθερότερο εύρημα των γκάλοπ, Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ φτάνουν δεν φτάνουν το 40%. Οι ένδοξες εποχές, όταν γεύονταν από κοινού το διπλάσιο του σαράντα και κάτι παραπάνω και φούσκωναν από καμάρι, φαίνεται ότι πέρασαν. Η εξήγηση είναι μπροστά στα μάτια τους, μόνο που, δύο εβδομάδες πριν από την κάλπη, οι δημοσκοπικώς υποβαθμισμένοι δεν δείχνουν πρόθυμοι να τη δουν. Βολεύονται σε μια άθλια κολοκυθιά, «αυτοί εγκλημάτησαν περισσότερο, όχι εμείς», φρονώντας πως η αποκολοκύνθωση είναι πάγιο γνώρισμα των ψηφοφόρων. Οι δύο αρχηγοί εμφανίζονται στις ομιλίες τους βέβαιοι ότι ο χρόνος του τόπου, ο ιστορικός, ο πολιτικός και ο κομματικός, άρχισε να μετράει μόλις οι ίδιοι ανέλαβαν την εξουσία του κόμματός τους. «Πριν» δεν υπάρχει, αυτό είναι το δόγμα τους. Δεν υπήρξαν δηλαδή Παπανδρέου και Καραμανλής. Δεν υπήρξαν Χρηματιστήρια και δομημένα. Δεν υπήρξαν Τσουκάτοι και Βουλγαράκηδες.
Ολοι έχουν δικαίωμα στη φενάκη τους. Ολοι δικαιούνται τον αυτοβαυκαλισμό τους. Σε όλους πέφτει ένα κομμάτι υπεροψίας κι άλλο ένα μέθης. Δεν είναι πρέπον να τους το στερήσουμε. Ας συνεχίζουν, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος να πιστεύουν πως η Ιστορία μηδένισε το κοντέρ της μόλις τους παρέδωσε τα κομματικά ηνία για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Τόσους «μεγάλους» γέννησε ο τόπος. Αλλοι δύο δεν είναι πρόβλημα.
Tου Παντελή Μπουκάλα
Δημοσκόπηση με δημοσκόπηση, λίγα πράγματα αλλάζουν. Κι αν δεν επαναληφθεί ό, τι πάει να γίνει έθιμο, η αποτυχία των γκαλοπιτζήδων δηλαδή (κομμάτι επειδή οι ερωτώμενοι μπορεί και να διασκεδάζουν απαντώντας, κομμάτι επειδή μια κάποια διαχείριση των απαντήσεών τους ουδέποτε λείπει, ανάλογα με τις βλέψεις του παραγγελιοδότη), τότε θα βρεθούμε μπροστά σε Βουλή με όλα τα χρώματα. Κι αυτή τη φορά θα περιλαμβάνεται και το πιο σκοτεινό, το ναζιστικό μαύρο. Παντού έτσι γίνεται: όταν οι εντόπιοι αντιμετωπίζουν ως μείζονα εχθρό, εθνικό και πολιτισμικό, τους μετανάστες (ενόσω συνεχίζουν να τους ξεζουμίζουν), τότε οι διαχειριστές αυτών των αισθημάτων και οι εκμεταλλευτές τους δεν μπορεί παρά να είναι οι ωμότεροι, οι ακρότατοι.
Τι πειράζει τώρα αν τα «παλικάρια της Χρυσής Αυγής» (κατά τον καρατζαφέρειο χαρακτηρισμό), που τάχα προστατεύουν τα γερόντια όταν πάνε στην τράπεζα, χαιρετούν ναζιστικά και όχι ηλιθίως χαριεντιζόμενα αλλά από βαθιά πίστη. Προφανώς, μες στην τόση ελληνολατρία τους θόλωσε το μυαλό τους και ξέχασαν πως κάποτε υπήρξε Κατοχή. Εκτός πια και επικηρύξουν αναδρομικά τον Μανόλη Γλέζο, επειδή «βεβήλωσε» τη σημαία του λατρεμένου τους Φύρερ, κατεβάζοντάς την από την Ακρόπολη. Α ναι, υποτίθεται πως η Ακρόπολη, η αρχαία Ελλάδα γενικά, είναι ο φάρος τους (κι η σβάστικα άλλωστε, έτσι βολεύονται να λένε, αρχαιοελληνική είναι). Και φάρος τους δεύτερος, ποιος άλλος, η ελληνική σημαία, που τη χρησιμοποιούν σαν επικάλυμμα του κονταριού τους όταν σπάνε κεφαλές Ελλήνων και ξένων.
Αθροιστικώς, λοιπόν, για να γυρίσουμε στο σταθερότερο εύρημα των γκάλοπ, Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ φτάνουν δεν φτάνουν το 40%. Οι ένδοξες εποχές, όταν γεύονταν από κοινού το διπλάσιο του σαράντα και κάτι παραπάνω και φούσκωναν από καμάρι, φαίνεται ότι πέρασαν. Η εξήγηση είναι μπροστά στα μάτια τους, μόνο που, δύο εβδομάδες πριν από την κάλπη, οι δημοσκοπικώς υποβαθμισμένοι δεν δείχνουν πρόθυμοι να τη δουν. Βολεύονται σε μια άθλια κολοκυθιά, «αυτοί εγκλημάτησαν περισσότερο, όχι εμείς», φρονώντας πως η αποκολοκύνθωση είναι πάγιο γνώρισμα των ψηφοφόρων. Οι δύο αρχηγοί εμφανίζονται στις ομιλίες τους βέβαιοι ότι ο χρόνος του τόπου, ο ιστορικός, ο πολιτικός και ο κομματικός, άρχισε να μετράει μόλις οι ίδιοι ανέλαβαν την εξουσία του κόμματός τους. «Πριν» δεν υπάρχει, αυτό είναι το δόγμα τους. Δεν υπήρξαν δηλαδή Παπανδρέου και Καραμανλής. Δεν υπήρξαν Χρηματιστήρια και δομημένα. Δεν υπήρξαν Τσουκάτοι και Βουλγαράκηδες.
Ολοι έχουν δικαίωμα στη φενάκη τους. Ολοι δικαιούνται τον αυτοβαυκαλισμό τους. Σε όλους πέφτει ένα κομμάτι υπεροψίας κι άλλο ένα μέθης. Δεν είναι πρέπον να τους το στερήσουμε. Ας συνεχίζουν, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος να πιστεύουν πως η Ιστορία μηδένισε το κοντέρ της μόλις τους παρέδωσε τα κομματικά ηνία για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Τόσους «μεγάλους» γέννησε ο τόπος. Αλλοι δύο δεν είναι πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου