Ο φαύλος κύκλος της βίας και ο εκφασισμός της κοινωνίας.

Κώστας Ζαχαριάδης
Η πυκνότητα των γεγονότων που βιώνουμε τα τελευταία 24ώρα είναι πρωτόγνωρη. Το κείμενο αυτό μπορεί σε λίγες ώρες να είναι εξαιρετικά «παλιό» και ανεπίκαιρο γιατί μπορεί να έχουν συμβεί γεγονότα που να έχουν ανατρέψει όχι μόνο την ειδησεογραφία άλλα και άλλες, άλλου τύπου, ισορροπίες στην πολιτική και κοινωνική ζωή όχι μόνο της πόλης αλλά και της χώρας.
Τα απανωτά κρούσματα βίας πρέπει να ηχούν ως «συναγερμός» για το πολιτικό σύστημα, τους φορείς και για την κοινωνία συνολικά σχετικά με τα δημοκρατικά της αντανακλαστικά. Τον τελευταίο χρόνο με συνέπεια και συνέχεια έχουμε συνεχή κρούσματα τυφλής βίας που πυκνώνουν και η ένταση τους δυναμώνει. Η Μarfin, η δολοφονία του 44χρόνου, ο νεκρός μετανάστης που πιθανόν είναι τα αντίποινα των ακροδεξιών συμμοριών, η δολοφονική επίθεση κατά του Στέλιου Μάινα, η απόλυτη γκετοποίηση του κέντρου της πόλης, ο διάχυτος φόβος, η αναιτιολόγητη βία στο χώρο του ποδοσφαίρου, η απρόκλητη αστυνομική βία στη χθεσινή πορεία της 11/5 όπου ένας νέος άνθρωπος χαροπαλεύει δείχνουν ότι η κοινωνία είναι σε ντελίριο, σε παράκρουση και σε πορεία υποχώρησης κάθε κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, στα πρόθυρα του φασισμού.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα που δημιουργεί η οικονομική κρίση. Ανθρωποφαγία, κανιβαλισμός, ανεξέλεγκτη βία… Ας αναλογιστούμε τι μπορεί να σημαίνει το περαιτέρω βάθεμα της κρίσης στην κοινωνικό-οικονομική πραγματικότητα. Η ζουγκλοποίηση δεν απέχει πολύ.
Ο συνάνθρωπος μας που κινδυνεύει να χάσει την ζωή του θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε συμμετέχων της πορείας. Θα μπορούσε να είναι ο συγγραφέας ή ο αναγνώστης αυτού του άρθρου. Ψάχνει η πολιτική σκηνή έναν νέο Γρηγορόπουλο ή έναν νέο Τεμπονέρα (για να μην πάμε και πιο πίσω) για να εξωτερικεύσει τα αδιέξοδα και το πολιτικό της πρόβλημα; Είναι επικίνδυνα και αποκρουστικά αυτά τα φαινόμενα ακραίου και ατελέσφορου αυταρχισμού. Η πολιτική ηγεσία, χωρίς προσχήματα, οφείλει το αυγό του φιδιού που εκκολάπτεται και δρα ανεξέλεγκτα μέσα στους κόλπους των σωμάτων ασφαλείας να το διαλύσει. Οι ένοχοι αυτής της ενέργειας πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά . Τα φαινόμενα όπου το λάδι στη φωτιά της έντασης, της βίας και του αυταρχισμού το ρίχνουν θύλακες μέσα στα σώματα ασφαλείας που έχουν την ανοχή και την ενθάρρυνση από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, πρέπει να αφυπνίσουν την κοινωνία. Δεν είναι χθεσινά είναι διαχρονικά.
Η ανεξέλεγκτη επιθετικότητα της ΕΛ.ΑΣ., όταν παντρεύεται με την υποβάθμιση του κέντρου, όπου χωρίς σχέδιο, στόχους και ευαισθησία από την πολιτεία αφέθηκαν στο έλεος παρακρατικών και τραμπουκικών ομάδων της ακροδεξιάς το μείγμα γίνεται εκρηκτικό. Η απόλυτη υποβάθμιση δίνει έδαφος στην κάθε είδους ανομία . Η στυγερή δολοφονία του 44χρόνου αντί ν αποτελέσει αφορμή για παραληρήματα ας προβληματίσει για το πώς ζουν εκεί οι άνθρωποι και γιατί απουσιάζει εκκωφαντικά κάθε μηχανισμός πρόληψης τέτοιων φαινομένων και περιορισμού της εγκληματικότητας. Η αναβάθμισή του κέντρου πρέπει να πάψει να εξαντλείται σε εξαγγελίες που επαναλαμβάνονται ανά τετράμηνο ή τρίμηνο ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες των κυβερνώντων και να γίνει ουσιαστική δουλειά για την οικονομική και κοινωνική στήριξη των περιοχών.
Δεν υπάρχει καλή και κακή βία, δικός μας και δικός σας νεκρός. Η βία ως μέθοδος για την επίλυση πολιτικών διαφορών σε μια χώρα που κλονίζεται η δημοκρατία της όπως η δική μας, σε διάφορα επίπεδα, παράγει φοβικά και αυταρχικά σύνδρομα δρομολογεί πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε απολυταρχική κατεύθυνση. Η βία είναι διαχρονικά το μέτρο επιβολής των λίγων στους πολλούς, των ισχυρών στους αδυνάτους, των «αδίκων» προταγμάτων στα «δίκαια» αιτήματα.
Έχουμε εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο βίας, είναι επιτακτική ανάγκη να συγκροτήσουμε ένα ευρύ μέτωπο ενάντια στη βία και τον φασισμό με δημοκρατικό και κοινωνικό πρόταγμα. Απαιτείται STOP και στους φασιστικούς θύλακες που δρουν εντός της αστυνομίας και στην Χρυσή Αυγή που καταγράφεται πλέον σε σταθερή βάση και δημοσκοπικά.
Η απομόνωση, οργανωτική, ηθική, αξιακή των φαινομένων βίας, που λειτουργούν προς όφελος αυτών που θέλουν τον εκφυλισμό της κοινωνίας δεν μπορεί να είναι μια διακήρυξη αλλά προσωπικό και συλλογικό καθήκον. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία μας διδάσκει ότι πολύ γρήγορά μια κοινωνία μπορεί να διολισθήσει σε αυταρχισμό αλλά θέλει πολύ χρόνο, πολύ προσπάθεια, πολύ αίμα για να αποκατασταθεί η δημοκρατία, η ειρήνη, η κοινωνική συνοχή και η αλληλεγγύη.