Τι να περιμένουμε;

Του Κ.Καναβούρη

Από την εφημερίδα ''Αυγή'', 25/09/2011

Εάν τα πράγματα είναι τόσο καθαρά όσο και η αναγκαιότητα επιβολής κάθε φορά νέων σφαγιαστικών μέτρων στη λογική του διαρκούς ευτελισμού των ανθρώπων, τότε -εδώ που έχουμε φτάσει- εξίσου καθαρή θα πρέπει να είναι και η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης: δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτό το σκυλολόι που κυβέρνησε και κυβερνάει τον τόπο εναλλασσόμενο στην εξουσία, οδηγώντας τον στην καταστροφή άλλοτε αμέριμνα, άλλοτε με την έπαρση της θηριώδους αυτοδυναμίας (που στην ουσία είναι η αυτοδυναμία του δικομματισμού), άλλοτε με δανεικές συνταγές ανύπαρκτης ευτυχίας, άλλοτε μέσω αισχρών θριάμβων, όπως ο θρίαμβος του λαϊκού χρηματιστηριακού καπιταλισμού. Και τώρα που το παιχνιδάκι χάλασε, είδαμε τι έχει από μέσα, με την πλήρη εξόντωση πάντων και πασών προκειμένου να επέλθει η σωτηρία τους. Γιατί όχι και η ανάληψή τους εις τους ουρανούς, οπότε και η σωτηρία θα είναι ακόμα πιο σίγουρη, αφού θα την έχει ευλογήσει και η Εκκλησία, ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος, διαρκέστερος και πιο ανάλγητος ολετήρας του τόπου.

Δεκαετίες ολόκληρες, ογκωδέστατες ασημαντότητες γέμισαν τον δημόσιο βίο, κακοπράγησαν, έβαλαν το λιθαράκι τους στον λιθοβολισμό των ανθρώπων και εξαφανίστηκαν χωρίς να τους αναζητήσει κανείς, αφήνοντας πίσω τα περιττώματα του περάσματός τους, που έγιναν βουνό ολόκληρο και μας έπνιξαν.

Θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση τώρα που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω: δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από όλο αυτό το σκυλολόι. Από αυτόν τον δυσώδη πολτό από ανίκανους, ασήμαντους, εκδικητικούς και άρπαγες, αμόρφωτους σε σημείο αυτιστικού κοινωνικού αναλφαβητισμού, χαμερπείς, ψοφοδεείς με τους ισχυρούς και ανάλγητους με τους ανίσχυρους, απηνείς διώκτες με ό,τι τους υπερβαίνει (και το οποίο αδίστακτα οδήγησαν στο περιθώριο, στον μαρασμό, στην εκπαραθύρωση από το κοινό λέγειν, στην απελπισμένη σιωπή, στη σπασμωδική αντίδραση), αχόρταγους στην εξαχρείωση, απίστευτα ασυνείδητους, που οδήγησαν ελαφρά τη καρδία τη χώρα στην καταστροφή. Καλλιεργώντας φυσικά μια καθολική παιδεία του κοινωνικού συνόλου ανάλογη του φρονήματός τους και των επιδιώξεών τους. Τι, λοιπόν, θα μπορούσαμε να περιμένουμε από όλο αυτό το σκυλολόι; Τίποτε απολύτως. Αντίθετα, όσο τους αφήνουμε να μας σώζουν με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν, διά της σφαγής, η τελική πτώση δεν θα αργήσει να έρθει. Τι να έρθει; Είναι κιόλας εδώ.

Δεκαετίες ολόκληρες, ογκωδέστατες ασημαντότητες γέμισαν τον δημόσιο βίο, κακοπράγησαν, έβαλαν το λιθαράκι τους στον λιθοβολισμό των ανθρώπων και εξαφανίστηκαν χωρίς να τους αναζητήσει κανείς, αφήνοντας πίσω τα περιττώματα του περάσματός τους, που έγιναν βουνό ολόκληρο και μας έπνιξαν. Και μόνο τη Βουλή να σκεφτεί κανείς από τη Μεταπολίτευση μέχρι τώρα και το ποια ανθρωπάρια (στρατός ολόκληρος) ασήμαντα και ιδιοτελή κάθισαν στα έδρανα ψηφίζοντας νόμους επί νόμων που σώρευαν την αδικία, τη σπατάλη, την αρπαγή, τη λαίλαπα της άκρατης υλοφροσύνης, αρκεί για να φτάσει στην παράκρουση. Τους θυμάται κανείς όλους αυτούς; Θυμάται κανείς όλους αυτούς που οδήγησαν την έννοια της πλειοψηφίας στη χυδαιότητα και τη μετέτρεψαν σε στανική αυταρχικότητα και δεσποτική επιβολή; Πόσους μπορούμε να θυμηθούμε που κάτι να έκαναν, κάτι να άφησαν πίσω τους; Και τι ποσοστό καταλαμβάνουν στο σύνολο των βουλευτών που πέρασαν απ' αυτά τα ρημάδια τα έδρανα;

Και έρχονται τώρα τα ανθρωπάρια, που βγαίνουν διαρκώς από το ίδιο εκμαγείο, για να μας οδηγήσουν στον όλεθρο επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τα ανθρωπάρια που δεν τολμούν να αγγίξουν την Εκκλησία. Τα ανθρωπάρια που δεν τολμούν να φορολογήσουν εκείνους που πρέπει. Και πώς να τους φορολογήσουν; Αφού στο μαύρο χρυσίο των πατρώνων τους οφείλουν την εκλογή τους, σ' αυτήν την αέναη προεκλογική περίοδο που κατ' ευφημισμόν ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα ανθρωπάρια που κατάπιαν αμάσητα σκάνδαλα και σκάνδαλα. Τα ανθρωπάρια που ποτέ δεν αισθάνθηκαν το αίσθημα της ευθύνης και εν τέλει το αίσθημα της προσωπικής αξιοπρέπειας που θα τους οδηγούσε να μη συναινέσουν στα όργια που έγιναν εν κρυπτώ. Πάντοτε εν κρυπτώ. Και περιμένουμε απ' αυτό το σκυλολόι να μας σώσει...

Εδώ ο δεύτερος τη τάξει πολιτειακός παράγοντας Φ. Πετσάλνικος αποκαλύφθηκε ότι έχει παράνομη πισίνα, όπως παλαιότερα ο σοφός Σουφλιάς παράνομη κατοικία, όπως και τόσοι άλλοι (άσε που, αν το ψάξουμε το πράγμα, είναι βέβαιη η αποκάλυψη και νέου βόρβορου) και δεν έσταξε η ουρά του γαϊδάρου, έστω για λόγους συμβολισμού. Και έρχονται τώρα αυτά τα ανθρωπάρια να μιλήσουν για αλληλεγγύη μετά φόρου και για φόρο επί φόρου στην κατοικία.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε απ' αυτό το αρπακτικό, αχόρταγο και ασύδοτο σκυλολόι, που φυσικά δεν περιορίζεται στους βουλευτές της εξουσίας, αλλά αφορά όλο τον εσμό που συμμετέχει στο σύστημα εξουσίας και ψωμίζεται δηώνοντας τον κόπο τον ανθρώπων. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτή την κόπρο του Αυγείου. Που από πάνω μάς χλευάζει κιόλας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον κενόδοξο και ματαιόσπουδο υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο. Αν δεν το πάρουμε απόφαση για να πράξουμε και αναλόγως, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας, δηλαδή ανάξιοι να την πούμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό δεν λέγεται άγρια φτώχεια. Λέγεται απόλυτος εξευτελισμός.