Η αριστερά των αξιών και η αριστερά της πολιτικής

(απόσπασμα απο συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη ΑΥΓΗ 8/1/2012)‏

…Στην Πορτογαλία και την Ισπανία, χώρες σε οικονομική κρίση, οι αριστερές δυνάμεις δεν κατάφεραν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Μπορούμε να πούμε πως οι πολιτικές διαμαρτυρίας, όσο χρήσιμες και αν είναι κοινωνικά, δεν αρκούν για να επιλέξουν οι πολίτες την αριστερά ως δύναμη αλλαγής και ανατροπών αυτού του παρακμιακού μοντέλου διακυβέρνησης. Υπάρχουν περιθώρια μέσα σε αυτόν τον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης για ρεαλιστικές αριστερές προτάσεις που θα απαντούν στα προβλήματα;

Η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού δημιουργεί μια ισχυρή, φυσική θα έλεγα, κοινωνική τάση προς τα αριστερά, την αριστερά των αξιών, ερήμην της ίδιας της αριστεράς. Οι άνθρωποι από μόνοι τους και από ανάγκη ανακαλύπτουν ξανά την αξία της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς. Ανακαλύπτουν ξανά την αξία της εργασίας, του Δημόσιου νοσοκομείου, του Δημόσιου σχολείου, της εγγυημένης σύνταξης, των κοινωνικών υποδομών, των δημόσιων αγαθών, όλα όσα καταστρέφει η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και απαιτούν μάλιστα να λειτουργούν σωστά, με διαφάνεια, αξιοπιστία, οικονομικότητα και κοινωνική αποτελεσματικότητα. Αυτή η τάση δεν έχει βρει ακόμη πλήρως την πολιτική της έκφραση και ίσως δεν θα γίνει ποτέ από μόνο του αν η ίδια η αριστερά δεν φροντίσει γι’ αυτό.

Το θέμα δεν είναι ή διαμαρτυρίες και αντιστάσεις ή προτάσεις και πολιτική. Το ζητούμενο είναι ένα πολιτικό σχέδιο που θα δίνει πολιτική έκφραση και προοπτική στην κοινωνική διαμαρτυρία και την αντίσταση, μέσα από θετικούς, διεκδικήσιμους και υλοποιήσιμους στόχους, που θα απαντούν σε συγκεκριμένα προβλήματα και ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Με ρωτάτε αν υπάρχουν δυνατότητες. Όμως η κρίση, αν κάτι τροποποιεί, είναι ακριβώς το τι είναι ή δεν είναι ρεαλιστικό, την έννοια και τα όρια του «ρεαλισμού».

Οι νεοφιλελεύθεροι έφθασαν να υποστηρίζουν τη χρησιμοποίηση του κράτους για τη στήριξη των τραπεζών και του συστήματος. Γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο για τη στήριξη της απασχόλησης, της δημόσιας υγείας και γενικότερα των δημόσιων αγαθών;

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έδωσε πρόσφατα 500 δισ. ευρώ στις τράπεζες με 1% επιτόκιο και κανείς δεν μίλησε για κίνδυνο πληθωρισμού. Γιατί δεν μπορεί να δοθεί ανάλογος, χαμηλότοκος δανεισμός κατευθείαν στα κράτη;

Η κυβέρνηση έφθασε να μειώσει το αφορολόγητο όριο κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας. Γιατί όμως είναι ρεαλιστικό να φορολογείται η φτώχεια και να μένει ασύδοτος ο πλούτος; Γιατί να μην συμβεί το αντίστροφο;

Βέβαια τα περιθώρια δεν υπάρχουν από μόνα τους. Διεκδικούνται και δημιουργούνται με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στην κάθε χώρα ξεχωριστά και σε ευρύτερα σύνολα.

Περιθώρια σίγουρα υπάρχουν, αλλά δεν θα μας δοθούν αν δεν τα διεκδικήσουμε.