Ο κυνισμός στην εξουσία‏

Ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος απαντώντας χθες σε επίκαιρη ερώτηση του Αλ. Τσίπρα διατύπωσε την αρχή: “καλύτερα υποαμειβόμενος παρά άνεργος”. Πρόκειται για κλιμάκωση παλαιότερων απειλητικών προειδοποιήσεων. Ο Γ. Παπανδρέου π.χ. ως πρωθυπουργός στη ΔΕΘ είχε δηλώσει ότι στόχος της κυβέρνησής του ήταν ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια. Τώρα ο κ. Παπαδήμος αποκαλύπτει την πραγματική έννοια του... εργαζόμενου: ένας που θα θεωρείται περίπου εργαζόμενος!

Δεν προσπερνάμε με ευκολία τα επιχειρήματα που ανέπτυξε χθες ο κ. Παπαδήμος στη Βουλή, όπως ότι “είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι”. Ο ίδιος, μάλιστα, έσπευσε να διευκρινίσει ότι ακόμη και για τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους υπάρχουν περιθώρια μειώσεων, έστω μικρότερα.

Έγκριτος οικονομολόγος ο πρωθυπουργός, δείχνει να μην υπολογίζει την αλφαβήτα της οικονομίας, σύμφωνα με την οποία η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων εξοντώνει την εσωτερική ζήτηση και οδηγεί την αγορά σε ασφυξία και το κράτος σε μεγαλύτερη δημοσιονομική τρύπα. Πώς θα παραμείνουν ανοιχτές οι επιχειρήσεις χωρίς αγοραστική δύναμη των εργαζομένων;

Επίσης ο πρωθυπουργός, αν και αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι το εργατικό κόστος δεν αποτελεί τον κύριο παράγοντα για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, δεν ανέφερε καμιά συγκεκριμένη πρωτοβουλία για την ανάκαμψη και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Απέφυγε κάθε αναφορά στην ανάγκη κοινωνικής αναδιανομής. Αντιθέτως υιοθέτησε το γνωστό σχήμα, σύμφωνα με το οποίο για μερικά χρόνια (πόσα;) θα ζούμε ολοένα και χειρότερα, ώστε μετά να πάμε καλύτερα!

Η ομιλία του πρωθυπουργού χθες στη Βουλή, παρά τον χαμηλό τόνο που παραπέμπει σε ακαδημαϊκή διδασκαλία, σφραγίστηκε από επιχειρήματα κυνισμού και λαϊκισμού. Πρότεινε ως αντίδοτο στην ανεργία την... αναδιανομή της εξαθλιωμένης εργασίας με τους ανέργους! Μετά τους “προνομιούχους” δημοσίους υπαλλήλους, ανακαλύπτονται τώρα οι “προνομιούχοι” ιδιωτικοί υπάλληλοι. Ίσως αύριο να ανακαλυφθεί ο “προνομιούχος” άνεργος έναντι του αστέγου και (γιατί όχι) ο “προνομιούχος” άστεγος έναντι του αυτόχειρα.

65