Πάμε, λοιπόν, για εκλογές. Και ξέρουμε και πώς θα πάμε. Με μια τεράστια -εντός και εκτός- επιχείρηση τρομοκράτησης του ελληνικού πληθυσμού. Και με μια, ακόμη μεγαλύτερης έκτασης, επίθεση στην αριστερά ως δύναμης που, σχεδόν συνειδητά, απεργάζεται την «εθνική ταπείνωση», για να πάρει τη ρεβάνς του ’49 μετατρέποντας τη γαλάζια μας πατρίδα σε «Κούβα της Μεσογείου».
Η αλήθεια είναι πως οι αντίπαλοι του λαού και της αριστεράς διαθέτουν μια τεράστια δύναμη πυρός –όλα τα λεφτά κι όλα τα μέσα (των ΜΜΕ κατεξοχήν συμπεριλαμβανομένων). Είναι, ωστόσο, μια από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία που αυτά τα πλεονεκτήματά τους μπορούν να μετατραπούν σε μεγάλα μειονεκτήματα. Η ευχέρεια των «από πάνω», προς μεγάλο κακοφανισμό ενίων «αντιλαϊκιστών», γίνεται όλο και περισσότερο ύποπτη συνθήκη. Ο πλούτος τους, όλων των ειδών, αρχίζει να αντιμετωπίζεται όπως ακριβώς πρέπει: προϊόν εκμετάλλευσης, που συσσωρευμένο προκλητικά επιστρέφει ως εργαλείο όχι μόνο διαφύλαξης, αλλά αύξησης των χυδαίων προνομίων τους. Μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων πλέον το αντιλαμβάνονται, όπως αντιλαμβάνονται και το ρόλο των Mega-Sky και λοιπών ευαγών συγκροτημάτων.
Επιπλέον, οι αντίπαλοι του λαού και της αριστεράς έχουν και το μειονέκτημα πως είναι σαφώς μειοψηφία όσοι πιστεύουν τις προγνώσεις τους –ακόμη κι ανάμεσα σε αυτούς που, για λόγους ταξικώς ιδιοτελείς, θα προτιμήσουν στις εκλογές τα κόμματα της χρεοκοπίας. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός πως όλες οι μέχρι σήμερα προβλέψεις τους έχουν καταρρεύσει. Το σημαντικότερο είναι πως πρόκειται για εμφανώς διάτρητο παραλογισμό να ισχυρίζεσαι πως … η ακραία ύφεση θα οδηγήσει στην ανάπτυξη! Να ισχυρίζεσαι, δηλαδή, πως η λύση για την τόνωση ενός οργανισμού είναι η οριστική αφαίρεση της καρδιάς του.
Μια πρόγνωση είναι ασφαλής –και, ασυνείδητα έστω, αντιληπτή από τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου: η συνέχιση αυτής της πολιτικής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απόλυτη κοινωνική καταστροφή. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία μιας τέτοιας συντριπτικής -και με τέτοια διάρκεια- οικονομικής συμπίεσης. Ακόμη και η προναζιστική Γερμανία των ετών 1930-1933 συμπιέστηκε λιγότερο. Για να το πούμε και λίγο πιο τεχνικά: η ελληνική οικονομία σήμερα βρίσκεται στη μέγγενη ενός «διαστήματος εύρους» 12% μεταξύ ανάπτυξης (-8%) και επιτοκίου (4%), που την οδηγεί όχι σε συρρίκνωση, αλλά σε ολοκληρωτική διάλυση.
Και, επειδή αυτά είναι προφανή πράγματα, είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένος για τον χαρακτήρα του ελληνικού πειράματος. Νομίζω, δηλαδή, πως η πρόθεση των πειραματιστών είναι, δοκιμάζοντας στις πιο ακραίες δυνατές συνθήκες, τη συνάρτηση πίεσης και κοινωνικής αντίδρασης να δώσουν ένα μάθημα στους λαούς όλου του κόσμου και, σε περίπτωση «αποτυχίας», να έχουν το ζωντανό (!) παράδειγμα του τι παθαίνει όποιος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις συνταγές του διεθνούς κεφαλαίου.
Και τα «δικά μας αφεντικά» τι ρόλο παίζουν σε όλο αυτό; Απλοί κολαούζοι των δικών τους διεθνών αφεντικών σε μια χώρα «υπό κατοχή»; Ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά. Είναι γνωστό –έχει διαρρεύσει με πολλούς τρόπους- πως τα μνημόνια έχουν, σε ό,τι αφορά τα εργασιακά κυρίως, γραφεί δια χειρός των ελληνικών εργοδοτικών οργανώσεων μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια. Με απλά λόγια, όλα όσα αποδίδονται στην τρόικα σε ό,τι αφορά μισθούς, συντάξεις, αποζημιώσεις, απολύσεις, συμβάσεις… δεν είναι παρά εισηγήσεις των συμπατριωτών μας καπιταλιστών, που έχοντας παπά δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πρέπει να επιμένουμε σ’ αυτό γιατί πάει να περάσει μια άποψη πως τα ελλαδικά αφεντικά «πλήττονται» και αυτά από τα «μέτρα», που «εξαναγκάζεται» ο Παπαδήμος να παίρνει, πιεζόμενος από τους «ξένους πιστωτές». Ξέρετε: η ύφεση, που μειώνει τη ζήτηση και άρα τα κέρδη τους κλπ.
Ε, λοιπόν, δεν είναι καθόλου έτσι. Και αποκαλύπτεται με εντυπωσιακό τρόπο σε χθεσινό ρεπορτάζ του «Βήματος», από όπου πληροφορούμαστε πως η μεγάλη πλειοψηφία των εργοδοτών, όλων των ειδών και μεγεθών, απειλούν πως θα αποχωρήσουν από τις… εργοδοτικές οργανώσεις τους, αν οι τελευταίες τολμήσουν να προχωρήσουν σε υπογραφή κλαδικών συμβάσεων. Αποχωρώντας δεν θα δεσμεύονται και, επομένως, θα μπορούν να μειώσουν τους μισθούς στα επίπεδα της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, δηλαδή στα 586 ευρώ –μείωση που θα ξεπερνά το 50-60%. «Οι εργοδοτικές οργανώσεις είναι ένα βήμα πριν από τη διάλυσή τους», σημειώνει ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ κ. Δ. Ασημακόπουλος, προσθέτοντας ότι «η πλειονότητα των επιχειρηματιών ζητούν να μην υπογραφούν συμβάσεις, απειλώντας ότι θα αποχωρήσουν από τις ομοσπονδίες, ώστε να μη δεσμεύονται από τις νέες κλαδικές συμβάσεις» (Βήμα, 4 Μαρτίου 2012, σελ. Β3).
Ας το καταλάβουμε και ας προσανατολιστούμε βάσει αυτής της κατανόησης. Με όλη την φιλολογία περί χρέους, ελλειμμάτων και πιστωτών χάνεται το ταξικώς ουσιώδες. Η κρίση είναι καπιταλιστική και η πρώτη ιδέα που έχουν οι μέτοχοι και τα στηρίγματα του καθεστώτος πάντοτε στην ιστορία σε τέτοιες περιστάσεις είναι να ρημάξουν τους εργαζόμενους. Η καπιταλιστική λύση περνάει αναγκαστικά μέσα από την αύξηση της εκμετάλλευσης. Έτσι, στη «χώρα» που ήδη προ κρίσης έσπαγε το ρεκόρ οικονομικής ανισότητας (με δείκτη 7 έναντι μόλις 4 στην Ευρωζώνη) και όπου το δημόσιο χρέος, παρόλη την παραπειστική «αντιιμπεριαλιστική» φιλολογία, οφείλεται πολύ λιγότερο στους «ξένους» από ό,τι στη φοροδιαφυγή, φοροαπαλλαγή, φοροκλοπή και εισφοροκλοπή των διακεκριμένων συμπατριωτών μας τα αφεντικά –μικρά και μεγάλα- με μια ψυχή και μια φωνή δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, όταν πρόκειται για τη σωτηρία της πατρίδας από τις … κλαδικές συμβάσεις. Ή, αλλιώς, στη «χώρα» όπου ο λόγος των εισοδημάτων από ιδιοκτησία προς τα αντίστοιχα από εργασία ήταν, το 2009, 0.43, με την υπόλοιπη αναπτυγμένη ΕΕ να βρίσκεται μεταξύ 0.1 και 0.3, τα αφεντικά –μικρά και μεγάλα- είναι ανυποχώρητα στη μάχη «για τη μείωση του εργασιακού κόστους», που θα σώσει την πατρίδα από τις … εισαγωγές.
Με δεδομένα τα παραπάνω ας σταματήσουμε επιτέλους να μπερδευόμαστε σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα της σύγκρουσης που εκτυλίσσεται ήδη στην ελληνική –και όχι μόνο- κοινωνία. Πρόκειται για μια σύγκρουση με κατεξοχήν ταξικά επίδικα, που αντιπαραθέτει ιδιοκτήτες αποκλειστικά και μόνο της εργατικής τους δύναμης με ιδιοκτήτες των πάντων σε μεγαλύτερη ή μικρότερη έκταση. Και οι τελευταίοι δεν είναι το 1%, όσο κι αν το σύνθημα με αυτό το ποσοστό είναι όμορφο και αισιόδοξο. Είναι πολύ περισσότεροι, πολύ συνειδητοί σε σχέση με το συμφέρον τους και πολύ αποφασισμένοι. Αν δεν το αναγνωρίσουμε και πολιτευόμαστε με βάση τις «ανάγκες και τα δίκαια της πατρίδος» η τύχη είναι ήδη προδιαγεγραμμένη: ολοκλήρωση της κοινωνικής καταστροφής, ακραίος πολιτικός αυταρχισμός και ακύρωση της δυνατότητας ανάταξης για πολλά χρόνια.
*Η Εικόνα είναι από το streetpoems.gr
