Πας λοιπόν σε σούπερ μάρκετ να ψωνίσεις. Η ιδιοκτησία του είναι μονοπρόσωπη, η διοίκησή του ενιαία, μοιρασμένη σε διευθυντές τμημάτων που κατά τύχη, ή επειδή έτσι προβλέπει η αιματική δομή του εν Ελλάδι εμπορίου (τη διακωμώδησε ακόμα και ο Αστερίξ, όταν ήρθε για τους Ολυμπιακούς), είναι όλοι αδερφοξάδερφα, άντε και κάνας γαμπρός ανάμεσά τους, σαν τμηματάρχης βου. Υπάρχει σαν να λέμε πρόεδρος, αντιπρόεδροι, στελέχη, κάτι σαν πρωθυπουργός δηλαδή, με υπουργούς και γενικούς γραμματείς. Κάνεις λοιπόν τις αγορές σου, όχι πια με κλειστά μάτια αλλά ψάχνοντας τα πράγματα λίγο παραπάνω. Από κάποια προϊόντα μένεις ευχαριστημένος, κάποια άλλα σε δυσαρεστούν.
Το ίδιο συμβαίνει με την εξυπηρέτηση. Αλλού σε βοηθούν ευγενικά, αλλού το ξινισμένο ύφος τους δείχνει σαν να τους πρόσβαλες. Ειδικά στο τμήμα των αλλαντικών πάντως, όπου πήγες αποφασισμένος να αγοράσεις ελληνικό προσούτο, Ευρυτανίας, και όχι ιταλικό, γιατί σου είπαν ότι και νοστιμότερο είναι και φτηνότερο, μόνο τον μπελά σου που δεν βρίσκεις. Βλάχο σε ανεβάζουν μέσα από τα δόντια τους, μπουρτζόβλαχο σε κατεβάζουν. «Εχουμε» - «δεν έχουμε» - «ίσως είχαμε, αλλά πιθανόν τελείωσε» - «περάστε από βδομάδα, έχουμε απογραφή τώρα» - «μπα, πού τέτοιο πράμα» - «συγγνώμη, αλλά δεν το κοστολογήσαμε ακόμα» - «το έχουμε στη βιτρίνα, αλλά δεν μας είπαν αν είναι για πούλημα ή για επίδειξη»... Τέτοια ακούς. Και μπερδεύεσαι. Και ψιλοτσαντίζεσαι, στη μνήμη του «ρητού» που είδες κάποτε σε μπακάλικο της επαρχίας: «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, εξαιρουμένων των παρόντων».
Εχεις βέβαια πολύ σοβαρότερους λόγους για να αγανακτήσεις, αλλά αυτή τη φορά λες να μη δώσεις τόπο στην οργή, για ψυχαναλυτικούς λόγους· αφότου είδες το «Ανάλυσέ το» έμαθες ότι δεν πρέπει να κρατάς τίποτα μέσα σου, θα σε δηλητηριάσει. Ζητάς λοιπόν ακρόαση. Σου φέρνουν ένα Κυτίον Παραπόνων αλλά επιμένεις να δεις τον διευθυντή. «Ποιον απ’ όλους;» σε ρωτούν κι εσύ απαντάς: «Ολους. Και μαζί». «Είναι υπόθεση του Τάκη» απολογείται ο διευθυντής Σάκης. «Μα όχι, είναι αρμοδιότητα του Λάκη» παρεμβαίνει ο Πάκης. «Τα παράπονά σας στον Μάκη» πετάγεται ο Δάκης.
Πετιέσαι έξω έξαλλος. Ούτε το δίκιο σου βρήκες ούτε το προσούτο. Αλλά τουλάχιστον ξέρεις πια γιατί πάει κακά το εμπόριο: λόγω ευθυνοφοβίας και ασυνεννοησίας. Ενώ η κυβέρνηση... Είδε ποτέ κανείς τέτοιο χάος στην κυβέρνηση, τέτοια κολοκυθιά στο κράτος; Οχι βέβαια. Γι’ αυτό και είναι κρίμα κι άδικο να τη συγκρίνουμε με σούπερ μάρκετ. Εντάξει, έφαγες πεντάωρο καψώνι όταν πήγες στη ΔΕΗ να πληρώσεις το ρεύμα και το μισό χαράτσι: Δεν ήξεραν τι να κάνουν κι έπρεπε να τηλεφωνήσουν στον Κούλη, για να πάρει τον Λούλη, αυτός να μιλήσει με τον Σούλη κι εκείνος με τον Βούλη στη Βουλή και κυρίως με τον Νούλη στην Τιβί. Αλλά τουλάχιστον εκεί σου το ξεκαθάρισαν απ’ την αρχή πως δεν έχουν προσούτο. Κι ας μην το είχες ζητήσει.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου