Γράφει ο Κώστας Τερζής
Ήταν άραγε μια "προσφορά στον λαό" οι δωρεάν συναυλίες που ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες στις συνοικίες της Αθήνας ο Γιώργος Νταλάρας; Συνδυάστηκαν, ωστόσο, με την άτυπη έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, με τη σύζυγό του να εκτίθεται οσονούπω στην κάλπη και να κινδυνεύει να χάσει την έδρα της. Και συνοδεύτηκαν και με δηλώσεις του ίδιου του καλλιτέχνη στα media, δηλώσεις αντάξιες των κορυφαίων στιγμών της πασοκικής - πολιτικής διγλωσσίας: "Δεν έχω ψηφίσει, δυστυχώς, ΠΑΣΟΚ, μέχρι σήμερα, η Άννα το ξέρει. Δεν συμφωνώ με τα Μνημόνια, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Είναι ή Μνημόνιο ή καταστροφή".
Ο καλλιτέχνης δεν ήθελε απλώς να σταλάξει λίγο "βάλσαμο στον λαό" με τα τραγούδια του, αισθάνθηκε υποχρεωμένος και να χρησμοδοτήσει για τα σημεία των καιρών και να καθοδηγήσει το πλήθος. Ίσως ο Γιώργος Νταλάρας να ήταν, λίγο - πολύ, πάντα έτσι, στα 45 χρόνια της καριέρας του. Όμως ο κόσμος που τον ανέδειξε στο προσκήνιο και τραγούδησε τα τραγούδια του δεν είναι πια ο ίδιος. "Κάτι στην ατμόσφαιρα" είναι πια εντελώς διαφορετικό, το βουβό, φοβισμένο και απεγνωσμένο πλήθος σαλεύει διαφορετικά, συλλογάται διαφορετικά. Και μπορεί να είναι μια "ελάχιστη μειοψηφία" που εκσφενδονίζει εναντίον του στη σκηνή γιαούρτια, καρέκλες και καφέδες, όμως ανάμεσα στην οργισμένη "καταδίκη της οργανωμένης αλητείας" και στα ειρωνικά σχόλια όσων απορρίπτουν το "Νταλαριστάν" με αναφορές στον Πανούση, στριμώχνονται και αρκετές αυτοκριτικές σκέψεις περισυλλογής για τον "Νταλάρα - σύμβολο της Μεταπολίτευσης που εμείς δημιουργήσαμε και τώρα καταρρέει"... Μια κοινωνία που κομματιάζεται, πυροδοτώντας μικρούς εμφύλιους, ενώ ταυτόχρονα ψάχνει στο σκοτάδι νέα σχήματα συλλογικότητας, αδυνατεί πια να αναγνωρίσει τον Γιώργο Νταλάρα ως ενοποιητικό σημείο αναφοράς που συγκάλυπτε επί δεκαετίες τις αντιφάσεις της.
Ναι, "η κάθοδος στον λαό" εμπεριέχει πλέον το στοιχείο της βίας, που τρομάζει πολλούς -και δικαιολογημένα. Αλλά όσοι ουρλιάζουν δίπλα στη θερμάστρα για τους "οργανωμένους τραμπούκους" και τους "ανεγκέφαλους κάφρους" ας σκεφτούν για λίγο ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, ποιος άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου για έναν ολόκληρο λαό: Ας ρίξει μια ματιά γύρω του στα βλέμματα της απόγνωσης, στο παραμιλητό στη μέση του δρόμου. Δεν είναι ισοπεδωτική βία η αναγγελία κάθε απόλυσης; Δεν είναι βία τα 300 ευρώ τον μήνα για δεκάωρη εργασία κάθε μέρα; Δεν είναι βία η απλήρωτη εργασία στη μέγκενη του άρθρου 99; Και όσοι καλλιτέχνες χάθηκαν στη μέση του δρόμου κάποιας Ολυμπιάδας ή μεταξύ Μεγάρου και Ηρωδείου, ας κοιταχτούν πρώτα στον καθρέφτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου